Ο Court Central φορτισμένος συναισθηματικά συνδέει πράγματα και θαύματα (;) και αδημονεί για το μέλλον...
Ήταν στα μέσα του Νοεμβρίου του 1987 όταν ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος, παππούς των προέδρων του Ολυμπιακού, ανακοίνωνε στον Οικουμενικό Πατριάρχη Δημήτριο, στη διάρκεια επίσκεψης του τελευταίου στην Αθήνα, ότι είχε αποφασίσει να αναλάβει τα έξοδα αναστήλωσης του μεγάρου του Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη που είχε καταστραφεί από πυρκαγιά. Λέγεται μάλιστα ότι ο Π. Αγγελόπουλος είχε επικαλεστεί για την απόφασή του αυτή κάποιο όνειρο που είχε δει…
Την οικογένεια των Αγγελοπουλαίων συνοδεύει ένας μύθος συγγένειας με τον μάρτυρα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριο τον Ε’, ο οποίος είχε γεννηθεί στην Δημητσάνα Αρκαδίας το 1746 και το κοσμικό του όνομα ήταν Γιώργος Αγγελόπουλος. Ο μαρτυρικός Πατριάρχης είχε μάλιστα λειτουργήσει για κάποια χρόνια το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως στον Βλαχοράπτη Γορτυνίας, γενέτειρα των Αγγελοπουλαίων…
Για την ευεργεσία του αυτή, που αφορούσε επίσης τον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου, την Βιβλιοθήκη και τη Μεγάλη του Γένους Σχολή, ο παππούς Αγγελόπουλος ονομάστηκε Μέγας Ευεργέτης και Μέγας Λογοθέτης από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Το όνειρο που τον οδήγησε στην απόφασή του αυτή πιθανότατα το έμαθαν λίγοι στενοί του άνθρωποι, αλλά το σίγουρο είναι ότι εκείνο είχε φέρει ξανά στον δρόμο των Αγγελόπουλων την Βασιλεύουσα, διακόσια και πλέον χρόνια μετά από την εποχή του Γρηγορίου του Ε’.
Στον τόπο που ευεργέτησε ο παππούς τους, εκείνο το αλησμόνητο βράδυ της Κυριακής 13ης Μαϊου του 2012, ο ονομασμένος από τον παππού του Παναγιώτης Αγγελόπουλος και ο αδελφός του Γιώργος, λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά από τον αναστηλωμένο Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου, έβλεπαν το πεταχτάρι ενός άλλου Γιώργου να στέλνει στα ουράνια τους πανηγυρισμούς των Ολυμπιακών – τότε που οι ιαχές τους ανέβαιναν τόσο ψηλά όσο και οι υπερφυσικές ψαλμωδίες που έχουν ακουστεί στην βυζαντινή ιστορία της Αγιασοφιάς…
Να το ξαναπάμε λίγο;
Από έναν Γιώργο Αγγελόπουλο που έγινε Πατριάρχης στην Πόλη, σε έναν Παναγιώτη Αγγελόπουλο που ευεργέτησε τον Άη Γιώργη της Πόλης και που «είδε» από εκεί ψηλά που βρίσκεται έναν άλλο Γιώργο να στέλνει στον έβδομο ουρανό τα εγγόνια του, τον φέροντα το όνομά του Παναγιώτη και τον Γιώργο και μαζί χιλιάδες Ρωμιούς, πού; Στην Πόλη!
Στην Πόλη, τη Νέα Ρώμη, στην δεύτερη κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου από τον Ολυμπιακό, δεκαπέντε χρόνια μετά την κατάκτηση του πρώτου τροπαίου, στην Ρώμη! Από εκεί που συλλήφθηκε, 1.700 χρόνια πίσω, από τον Μέγα – Άγιο Κωνσταντίνο το όραμα του Βυζαντίου και της Βασιλεύουσας, από εκεί που ξεκίνησε η πορεία του Ολυμπιακού προς την Πόλη του.
Και συνεχίζουμε…
Στις 24 Ιουλίου του 2020, η διαχρονική ψυχή της Βασιλεύουσας πληγώνεται με την πρώτη έπειτα από 85 χρόνια μουσουλμανική προσευχή μέσα στην αιώνια Μεγάλη Εκκλησιά, με μια αντιαισθητική παράσταση που έμοιαζε παράφωνη μουτζούρα μπροστά και μέσα στον πολιτιστικό φάρο που φωτίζει τον πολιτισμένο κόσμο εδώ και 1500 χρόνια: στο αθάνατο δημιούργημα, απόρροια της προσπάθειας του ανθρώπου να αρθεί στο θείο. Όπως τα επτά θαύματα του Αρχαίου Κόσμου, όπως ο ναός του Σολομώντος που ο θρύλος θέλει να θυμήθηκε ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός όταν αντίκρυσε ολοκληρωμένη την Αγιασοφιά, αναφωνώντας «νενίκηκά σε Σολομών», όπως ο Άγιος Πέτρος στη Ρώμη, την «πρώτη» Πόλη.
Ένα υπερφυσικό μεγαλείο όπως αυτό της Αγιασοφιάς δεν χωράει στον χώρο, προφανώς ούτε σε ένα τζαμί – άλλωστε, ο προφήτης Μωάμεθ είχε πρωτοπροσευχηθεί στον Αλλάχ σε μία πολύ ταπεινή, ανοικτή κοινοβιακή κατασκευή στη Μεδίνα. Η προσπάθεια ο άνθρωπος να μην ακολουθήσει την πορεία της Αγιασοφιάς προς το θείο, αλλά να προσδώσει σε αυτό το θαύμα τον χαρακτήρα ενός μέσου για να επιτευχθούν προφανείς πολιτικές επιδιώξεις, είναι όχι μόνο μάταιος αλλά και γραφικός! Και οι δικές μας εκκλησιές -ταπεινή μου γνώμη – δεν θα έπρεπε να κτυπήσουν την Παρασκευή πένθιμα, αλλά αναστάσιμα! Γιατί οι υποτιθέμενοι νικητές – κατακτητές γονάτισαν μπροστά σε αυτό το υπερφυσικό κάλλος και, ουσιαστικά, ομολόγησαν το πεπερασμένο της ανθρώπινης φύσης τους και την αδυναμία να καταλάβουν τα σημαινόμενα…
Την ίδια μέρα που αυτή η ρωμέικη ψυχή μοιάζει πληγωμένη, την ίδια ακριβώς μέρα, η Πόλη έχει ένα νέο δώρο να στείλει στον Παναγιώτη και τον Γιώργο Αγγελόπουλο και, βεβαίως, στη μεγάλη ολυμπιακή οικογένεια! Η μεγάλη επιστροφή του Κώστα Σλούκα θα μπορούσε να είχε γίνει λίγες η περισσότερες μέρες νωρίτερα, αλλά και λίγες ή περισσότερες μέρες αργότερα. Έγινε όμως την ίδια μέρα που τα βλέμματα όλης της Ρωμιοσύνης, αλλά και του πολιτισμένου κόσμου, ήταν στραμμένα στην Πόλη και την Αγιασοφιά!
Δεν θα μπορούσε ο οργανισμός που λέγεται Φενέρ να νιώσει έστω για λίγο τον πειρασμό να πληγώσει την άλλη πλευρά του Αιγαίου, να παγιδευθεί στιγμιαία στα νέο-οθωμανικά οράματα του ηγέτη της αχανούς γείτονος χώρας και να ταλαιπωρήσει τον Ρωμιό που ήθελε να αφήσει την Πόλη για να γυρίσει στον Θρύλο που νιώθει την Πόλη τόσο δική του όσο και τον Πειραιά;
Κι όμως δεν το έκανε – και δεν βρέθηκε ούτε ένας Τούρκος οπαδός της να πει έναν κακό λόγο για αυτόν που έφευγε – μόνο αποθέωση και λόγια αγάπης. Θαρρείς και η μεγαλοσύνη με την οποία πλημμυρίζουν αιώνες τώρα το περιβάλλον τους η Βασιλεύουσα και η Μεγάλη Εκκλησιά της να κάλυψε τελείως τους ψαλμούς των ιμάμηδων και των 350.000 πιστών του Αλλάχ που συνέρρευσαν μέσα κι έξω από την Αγιασοφιά λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση του τουρκικού συλλόγου.
Και τώρα είδα κι εγώ πιο καθαρά τί ήταν αυτό που το 2015 στη Μαδρίτη είχε οδηγήσει εμένα, Ίωνα κατά τα ¾ στην καταγωγή, να ενώνω τη φωνή μου με άλλες χιλιάδες ελληνικές και τούρκικες, αγκαλιά με ερυθρόλευκες και κιτρινομπλέ φανέλες και να φωνάζουμε πότε «Είσαι στο μυαλό, κάτι μαγικό» και πότε «Ιρ τζιμ μπιρ τζιμ σολντού Φενερμπαχτσέ»!
Γνωρίζω μια μεγάλη ολυμπιακή ψυχή που έχει δώσει όλο της το είναι για τον μπασκετικό Ολυμπιακό και που είμαι βέβαιος ότι θα αγαπούσε η μεγάλη επιστροφή να γίνει ακριβώς μια εβδομάδα νωρίτερα, για πολλούς δικούς του προσωπικούς λόγους… Όμως η Ιστορία έμελλε να παίξει άλλο ένα μεταφυσικό επεισόδιο στον μπασκετικό Ολυμπιακό, δίνοντας το έναυσμα για ένα νέο ξεκίνημα από την Πόλη ακριβώς την ίδια μέρα που η Πόλη έμοιαζε να πληγώνει και να πληγώνεται ξανά…
Η πρώτη κούπα στη Ρώμη, η δεύτερη στη Νέα Ρώμη, η τρίτη στο Λονδίνο, στο σύγχρονο κέντρο αυτού που αντιλαμβανόμαστε ως δυτικό ευρωπαϊκό πολιτισμό. Ένα Λονδίνο όπου - τί σύμπτωση κι αυτή - ο ορθόδοξος καθεδρικός ναός είναι μια Αγία του Θεού Σοφία! Όπως στην Πόλη...
Όταν θα έρθει η τέταρτη κούπα, είμαι σίγουρος ότι η μεταφυσική διάσταση στην ψυχή αυτής της ομάδας θα έχει μια ακόμη ιστορία να εκτυλίξει μπροστά στα δακρυσμένα από δάκρυα χαράς μάτια μας!
Γιατί η τέταρτη κούπα θα έρθει, να το θυμάστε αυτό…
Court Central
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου