The Legends: Ντειβιντ Ρίβερς...

Ο Ντέιβιντ Ρίβερς στην στήλη The Legends... Ο "άσημος" Αμερικάνος point guard που έμελλε να αλλάξει τον ρου της ευρωπαϊκής ιστορίας του μπασκετικού Ολυμπιακού...

Επιμελείται ο Αντιδραστικός

Καλοκαίρι του 1995. Την ίδια ώρα που ο Παναθηναϊκός φέρνει τον Ντόμινικ Γουίλκινς... οι ερυθρόλευκοι του Γιάννη Ιωαννίδη αποκτούν τον άσημο Αμερικάνο point guard Ντέιβιντ Ρίβερς, από την Γαλλική Αντίμπ, σε μια μεταγραφή που δεν σκορπά κανένα ενθουσιασμό. Τότε κανείς δεν ήξερε πως ο Ρίβερς θα αποτελούσε εξέχων και θρυλικό μέλος της ερυθρόλευκης ιστορίας... 

Ειδικά της Ευρωπαϊκής ιστορίας της ομάδας... Ο Ολυμπιακός βλέπετε το καλοκαίρι του 1995, προερχόταν από δύο back2back χαμένους Ευρωπαϊκούς τελικούς σε Σαραγόσα και Τελ Α Βιβ και κυκλοφορούσαν φαντάσματα ηττοπάθειας και αμφιβολίας πάνω από το ΣΕΦ... Με την απόκτηση όμως του turbo-κίνητου Ρίβερς, οι ερυθρόλευκοι επέστρεψαν πιο δυνατοί από ποτέ, κατακτώντας την κορυφή της Ευρώπης!

Το αγωνιστικό του προφίλ...

Ο Ρίβερς ήταν ένα πολύ μοντέρνο play maker για την εποχή του... Στο τότε μπάσκετ όπου οι PGs σαν ρόλος ήταν ουσιαστικά "κουβαλητές μπάλας" και κυρίως δημιουργοί, ο Ρίβερς ήταν μια πραγματική καλαθομηχανή. Με όπλο του την φοβερή ταχύτητα (είχε χρονομετρηθεί να τρέχει όλο το παρκέ σε μόλις 4''!) αλλά και το τρομερό του drive (δυνατό πάτημα, στεκόταν αρκετά στον αέρα, έκανε και σπασίματα μέσης), αποτέλεσε ένα από τους μεγαλύτερους σκόρερ που είδε ποτέ το Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Παρ' όλα αυτά είχε και καλό σουτ, σκοράροντας κυρίως με σουτ μέσης απόστασης μετά από jump stop αλλά και με τρίποντα. Ένας φοβερά ολοκληρωμένος παίχτης, ειδικά επιθετικά...

Πεπραγμένα Ρίβερς, έχουμε και λέμε. 

• Το 1996 μπορεί να μην πήγε η ομάδα σε τρίτο σερί Final4 (αποκλείστηκε στα προημιτελικά από τον κακό δαίμονα Ρεάλ) αλλά στους τελικούς της Α1 διέσυρε στο ιστορικό 73-38 τον Παναθηναϊκό, κατακτώντας το Πρωτάθλημα... O Ρίβερς σαφώς πρωταγωνιστής...
• Τη σεζόν 1997, με οδηγό και απόλυτο ηγέτη τον "Ποταμό", ο Θρύλος έφτασε στο επικό και ανεπανάληπτο Tripple Double, κατακτώντας το νταμπλ στην Ελλάδα και βέβαια το πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο της ομάδας, την Ευρωλίγκα! Στο f4 της Ρώμης, ο Ρίβερς πολύ απλά μάγεψε, βγήκε MVP του τουρνουά και οδήγησε τον Θρύλο στην κορυφής της Ευρώπης. Μια γρήγορη ματιά στα στατιστικά του σε εκείνο το f4 αρκεί, για να μάθουν οι νέοι και να θυμηθούν οι παλιοί, τι παίχτης ήταν ο Ρίβερς και τι επίδραση είχε στο παιχνίδι της ομάδας... 28 πόντοι στον ημιτελικό κόντρα στην Ολίμπια Λουμπλιάνας και 26 (!) στον μεγάλο τελικό κόντρα στην Μπαρτσελόνα (73-58 το τελικό σκορ)... Εκείνη τη σεζόν ο Ρίβερς άλλωστε ανακηρύχθηκε και MVP και της Α1...
• Το καλοκαίρι εκείνο του 1997, ο Ρίβερς αποχώρησε, σε μια απόφαση της διοίκησης, η οποία προκάλεσε ποικίλες και έντονες αντιδράσεις. Μετά από τρεις σεζόν (μία στην Ιταλία και δύο στην Τουρκία, όπου πήρε δύο νταμπλ με την Τόφας), τη σεζόν 2000-01, ο μεγάλος Αμερικάνος επέστρεψε στο λιμάνι της καρδιάς του (με τον Ιωαννίδη ξανά στον πάγκο και στο τέλος με τον Ηλία Ζούρο)… Ο Ντέιβιντ έπαιξε ακόμα μία σεζόν στον Ολυμπιακό (δεν κατάφερε να σηκώσει τον τίτλο, καθώς η ομάδα έχασε στον 5ο τελικό το πρωτάθλημα, συμπαίκτης τότε με τον τεράστιο Ντίνο Ράτζα!), στην αγαπημένη του ομάδα (αφότου αποσύρθηκε, ποτέ δεν έκρυψε τα ερυθρόλευκα αισθήματά του) και εκείνο το καλοκαίρι κρέμασε τα μπασκετικά του παπούτσια...

Μπορεί να έπαιξε μόλις τρεις χρονιές στον Ολυμπιακό, αλλά το impact του ήταν τόσο μεγάλο, ώστε να θεωρείται επίτιμο στέλεχος της ερυθρόλευκης ιστορίας, ενώ και ο κόσμος της ομάδας τον λάτρεψε και τον λατρεύει! 

Αν και γεννημένος το 1985, τον θυμάμαι αρκετά καλά, οπότε παρακάτω θα σας γράψω, κλείνοντας, τις στιγμές του Ρίβερς που μου χουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό:

• Αρχικά και με διαφορά, η κορυφαία ανάμνηση που έχω,  είναι να κάνει γιογιό το Τζόρτζεβιτς της Μπαρτσελόνα (ο κορυφαίος PG τότε της Ευρώπης) και να οδηγεί την ομάδα στον θρίαμβο της Ρώμης, με τους συμπαίκτες του να τον σηκώνουν στους ώμους!
• Επίσης θυμάμαι ένα από τα πρώτα του παιχνίδια στην ομάδα, όταν ήταν ακόμα άσημος και ο κόσμος είχε αμφιβολίες για αυτόν, όπου είχε κάνει ΟΡΓΙΑ στο Ιβανόφειο κόντρα στον Ηρακλή (από τις δυσκολότερες έδρες της τότε Α1, με Πίτ Παπαχρόνη κτλ!). Ειδικά ένα καλάθι του όπου είχε σταθεί στον αέρα, περνόντας κάτω από τη στεφάνη, με είχε τρελάνει...
• Επιπλέον έχω στο μυαλό μου, το μοναδικό του κάρφωμα στην Ελλάδα, σε ένα ματς στο ΣΕΦ κόντρα στον Απόλλωνα Πάτρας (αν δεν κάνω λάθος...), όπου είχε καρφώσει και μάλιστα σε κατάσταση σετ παιχνιδιού!!!
• Τέλος, δεν θα ξεχάσω ποτέ, τον Ντέιβιντ, μαζί με έναν άλλο μύθο της ομάδας τον Έντι Τζόνσον, να κρατούν σαστισμένοι τα κεφάλια τους, εμφανώς στεναχωρημένοι, μετά το χαμένο χουκ του Μπουρούση στον ημιτελικό του f4 του Βερολίνου το 2009... Εκείνη μάλιστα είναι η στιγμή, που προσωπικά μέσα μου κάτι άλλαξε, σαν να πείσμωσα και άρχισα τόσο παθιασμένα να ασχολούμαι με το μπάσκετ...