Το τέλος της σύγκρουσης δύο κόσμων...

Ο Court Central δεν επιχαίρει για την δραματική πτώση Γιαννακόπουλου, αλλά για την οριστική δικαίωση των Αγγελόπουλων, στην οποία, δυστυχώς, όχι πολλοί Ολυμπιακοί πίστευαν ... #mexritelous

-Μάς έχει και τρέχουμε από πίσω του, μάς ξεφτιλίζει κάθε λίγο και λιγάκι…

-Άλογα έχουν γίνει οι Αγγελόπουλοι, τούς κάνει ό,τι θέλει!

-Μάς γλεντάει στο internet και στα social media, είμαστε ανύπαρκτοι!

-Παίρνει όποιον παίκτη μας θέλει!

-Έφερε κοτζάμ Πιτίνο, εμείς την βγάζουμε με τους Κεμζούρες…

-Τον τρέμει ο Μπερτομέου, ενώ εμάς τα καλά παιδιά μάς έχει γραμμένους…

-Χάνουμε τη μια κούπα μετά την άλλη από τους Αναστόπουλους και τους Καρακατσούνηδες, πού είμαστε επιτέλους;

-Έναν τέτοιον θέλαμε, όχι τους καθωσπρέπει τους …Ελβετούς!

-Πότε επιτέλους θα μιλήσουν τα αδέλφια, μάς έχουν τρελάνει στην καζούρα οι βάζελοι!

-Μεγάλο λάθος που ρίξανε την ομάδα στην Α2, έχουμε γίνει ρεζίλι των σκυλιών, τα πιτσιρίκια γίνονται βαζελάκια…

Να σάς γράψω κι άλλα ή μήπως τα θυμάστε πολύ καλά και δεν χρειάζεται; Γιατί αν πείτε «εγώ ποτέ δεν…», «μα καλά, ποιός…», «σε παρακαλώ, εγώ από την αρχή…»  και άλλα κλασικά χαρακτηριστικά της νεοελληνικής κυβίστησης, ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ!

Χρόνια τώρα – και ειδικά μετά το #mexritelous – αυτά άκουγα από πολλούς Ολυμπιακούς. Από παρά πολλούς Ολυμπιακούς, φίλους, γνωστούς στην εξέδρα και στα courts, που θα θυσίαζαν εύκολα τους κανόνες, τo fair play και την συνέπεια με κάποιες κούπες στο ελληνικό, τελείως απαξιωμένο πια, πρωτάθλημα και θα ξεχνούσαν εύκολα τις κατάρες στα παιδιά του Σπανούλη, τις μπούκες στα αποδυτήρια, τις ακατονόμαστες δημόσιες βρισιές και αδιανόητες συμπεριφορές, τις προβοκάτσιες, την μπασκετική και δημοσιογραφική παράγκα (το τελευταίο ανέκδοτό της είναι κάποιος που έκραζε ως τώρα τους Αγγελοπουλους που δεν τα έσπρωχναν και τώρα τους κράζει που τα σπρώχνουν στον …30άρη Σλούκα), τους εν ενεργεία διαιτητές που αναλαμβάνουν εμπορικοί διευθυντές στην ΚΑΕ Παναθηναϊκός (!) και ένα σωρό άλλα που δεν θέλω να τα χρεωθεί ως δικές του πληροφορίες το Red Dunker αλλά που όλοι στην πιάτσα γνωρίζουμε ποιός έχει βρεθεί σταθερά πίσω τους…

Σήμερα, λοιπόν, δεν θα πανηγυρίσω για την δραματική πτώση του Γιαννακόπουλου – ακόμη και σήμερα υπάρχουν Ολυμπιακοί που λένε «να δεις, ελιγμό κάνει, θα γυρίσει…», λες και αν κάνει ακόμη μία κυβίστηση, δεν θα αποτελεί αυτό την ύψιστη αυτοακύρωση και αυτογελοιοποίηση. Δεν θα χαρώ –πολύ περισσότερο – με τα όσα ακούγονται στην πιάτσα περί αξεπέραστων οικονομικών και, κυρίως, προσωπικών προβλημάτων. Ούτε θα σταθώ στο ότι ακόμη και στην ανακοίνωση της αποχώρησής του δεν έδειξε την παραμικρή διάθεση για αυτοκριτική, δεν έδειξε να επικοινωνεί με το περιβάλλον για το τι έχει συμβεί στο ελληνικό μπάσκετ και εξακολουθούσε να μιλά για «την δεύτερη χρονιά του Ολυμπιακού στην Α2».

ΤΟΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΣΕΒΕΣΑΙ, ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΣΕ ΣΕΒΕΤΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ, ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΟΥ.

Σήμερα θα γράψω απλώς ότι η σύγκρουση δύο τελείως διαφορετικών κόσμων έλαβε οριστικά και τυπικά τέλος, αφού ουσιαστικά είχε τελειώσει με την ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟΦΑΣΗ που έχουν λάβει οι Αγγελόπουλοι στην ιστορία της στον Ολυμπιακό – μεγαλύτερη, όπως έχω ξαναγράψει, και από την απόκτηση του Βασίλη Σπανούλη, του μεγαλύτερου Έλληνα μπασκετμπολίστα όλων των εποχών (το πιστεύω ακράδαντα το τελευταίο). Και έλαβε τέλος, γιατί αυτοί που επικράτησαν πίστεψαν απόλυτα από την αρχή ότι έχουν δίκιο, πολύ απλά γιατί ακολουθήσαν και αγωνίζονταν για το δίκαιο. Δίκιο, δίκαιο, δικαίωση – συγχωρήστε μου αν οι παλαιότεροι από εσάς θυμούνται ότι έχω ξαναπαραθέσει μαζί αυτές τις λέξεις, αλλά ειλικρινά η πλούσια ελληνική γλώσσα δεν βρίσκω να μού παρέχει κάτι το πιο χαρακτηριστικό για την περίπτωση…

Το #mexritelous αιφινιδίασε, ξένισε, έκανε πολλούς να δυσπιστήσουν και αρκετούς να απορρίψουν από την αρχή. Για κάποιους καλόπιστους, αλλά επηρεασμένους από τον καταιγισμό των μιντιακών και σοσιαλμιντιακών επώνυμων φωνών και τρολς,, η προσπάθεια του Ολυμπιακού έμοιαζε με ανέβασμα στον Γολγοθά του μαρτυρίου χωρίς προοπτική ανάστασης. Για τους εύκολους κριτές και τους δεσμευμένους κονδυλοφόρους ήταν η απόδειξη ότι «οι Αγγελόπουλοι τα παρατάνε».  Από εκείνη όμως την μέρα του Φλεβάρη, ήταν ηλίου φαεινότερο ότι τίποτε πια στο ελληνικό μπάσκετ δεν θα ήταν ίδιο. Διαιτητές – σύμβολα της παράγκας πήγαν οικειοθελώς σπίτι τους (μένουν βέβαια κάμποσοι ακόμη που έρχονται από πίσω), η γύμνια όλων των μπασκετικών θεσμικών οργάνων και η ανυπαρξία και του στοιχειωδέστερου σχεδιασμού αναδείχθηκε με παταγώδη τρόπο – και τώρα οι υπεύθυνοι για το χάλι αναζητούν δικαιολογίες στον κορωνοϊο! 

Ο κύβος για την αλλαγή του πλέον φαύλου αθλητικού καθεστώτος που γνώρισε ποτέ η χώρα ρίφθηκε και, πλέον, και ο βασικός αιμοδότης και χρήστης αυτού του άνομου συστήματος είναι αυτός που κλείνει την πόρτα.

Έχει δρόμο, βέβαια, ακόμη μέχρι να γιατρευτεί η πληγή, μα το κακοφορμισμένο απόστημα έχει ήδη σπάσει – και όσα κεφάλια βγάλει η σύγχρονη λερναία ύδρα, η μοίρα είναι ξεκάθαρη και προδιαγεγραμμένη. Και οι Αγγελόπουλοι έχουν πια ένα ακόμη μεγάλο όπλο στα χέρια τους: όχι το ότι έφυγε από τη μέση ο μεγάλος τους αντίπαλος, αλλά ότι πλέον ο πάντα δύσπιστος, γκρινιάρης, μεμψίμοιρος και μονίμως απαιτών να είναι πρώτος πάντα μέσος φίλαθλος του Ολυμπιακού ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ τί ακριβώς σήμαινε το #mexritelous και τί ακριβώς σηματοδοτεί η πανηγυρική επικράτησή του. ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ – και δικαίως περιμένει και την αναγέννηση σε αγωνιστικό επίπεδο, με τους προέδρους να φαίνονται πιο «φτιαγμένοι» παρά ποτέ.

Δίκιο, δίκαιο, δικαίωση!

Court Central

Υ.Γ. Τα αγωνιστικά μπροστά στο συγκεκριμένο θέμα περνούν σε δεύτερη μοίρα. Κάποιοι λένε «κι αν βρεθεί κανείς και τα χώσει και πάρει τον Παναθηναϊκό, τί γίνεται;» ΜΑΚΑΡΙ να βρεθεί μία νέα υγιής οικονομικά και από πλευράς νοοτροπίας διοίκηση να κουμαντάρει τον ένδοξο αυτόν σύλλογο. Έτσι θέλουν οι Ολυμπιακοί. Το θέμα δεν είναι όμως η επόμενη μέρα στον Παναθηναϊκό. Είναι ότι στην ομάδα μας το νερό έχει μπει στο αυλάκι και το «καλά εσείς τα πιστεύετε ότι θα έρθει;» είτε θα δώσει σύντομα την θέση του «εγώ από την αρχή το έλεγα» είτε σε νέα αγωνιστικά είδωλα που θα οδηγήσουν τον Θρύλο στη νέα εποχή.

Προσωπικά, είμαι βέβαιος για τη νέα πορεία. Είμαι ακόμη, βέβαιος, - χωρίς φυσικά να μπορώ να το αποδείξω - ότι στο άκουσμα της είδησης περί αποχώρησης Γιαννακόπολου, δεύτερες σκέψεις μπήκαν στο μυαλό του Νικ Καλάθη. Σε κάθε περίπτωση, φέτος θα δούμε κάτι πολύ ωραίο στο γήπεδο – ή από τις οθόνες, κορωνοϊού μη επιτρέποντος - που θα γιγαντώνεται ακόμη περισσότερο από τον αέρα της μεγάλης δικαίωσης. Αυτής που ήρθε ΜΑΓΚΙΚΑ, ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΑ, ΠΕΙΡΑΙΩΤΙΚΑ!!!