Τι έχει αλλάξει στην ομάδα όμως, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια; Γιατί είναι διαφορετικός ο νέος Θρύλος; Πως από την δύσκολη τελευταία τριετία, η ομάδα δείχνει φέτος να βρίσκει το δρόμο της;
Η αισιοδοξία στο φετινό ερυθρόλευκο μπασκετικό project είναι έκδηλη. Στο τμήμα υπάρχει μια ωραία ενέργεια, υπάρχει ενθουσιασμός και άπαντες εντός τμήματος και εκτός (οι οπαδοί κοινώς), νοιώθουμε πως φέτος... "θα είναι η χρονιά μας". Τι έχει αλλάξει όμως στο λιμάνι; Γιατί είναι διαφορετικός ο Ολυμπιακός σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια...;
Τα δύσκολα τρία τελευταία χρόνια...
Ας τα πάρουμε από την αρχή... Τις τελευταίες τρεις σεζόν στο τμήμα, ήταν έκδηλη η διαδικασία αγωνιστικής μετάβασης. Μετά από την χρυσή 9ετια 2009-2017, όπου η ομάδα βρέθηκε σε 6 Final4, από το 2018 ξεκίνησε μια φυσιολογική και σταδιακή αγωνιστική καθίζηση. Οι παίχτες κορμού μεγάλωναν ηλικιακά, το μπάσκετ άλλαζε στυλ (με την... άμυνα να αντικαθίσταται από την επίθεση), το πετυχημένο "my way project" κορέστηκε και προφανώς δεν είχε τα αποτελέσματα που όλοι περιμέναμε.
Ταυτόχρονα, από το 2018 ξεκίνησαν και τα μεγάλα οικογενειακά "ζητήματα" των προέδρων. Χωρίς να μπούμε σε ξένα χωράφια και χωρίς να γινόμαστε αδιάκριτοι, πάνω κάτω όλοι γνωρίζουν τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπισε η ΚΑΕ Ολυμπιακός... Δυσκολίες μεγάλες, χαμηλά budget, καθυστερήσεις πληρωμών και μια συνεχή αμφισβήτηση και γκρίνια για τους προέδρους.
Μέσα σε όλα, από το 2019 η ομάδα έκανε πράξη το #mexritelous, αποχωρώντας από την ελληνική Basket League. Μια απόφαση που κρίθηκε αναγκαία, χαιρετίστηκε από τον κόσμο της ομάδας και πλέον θεωρείται απολύτως επιτυχημένη (στα όρια του θριάμβου). Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όσο σωστή και αποτελεσματική κι αν ήταν, άλλο τόσο δύσκολη υπήρξε, καθώς στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, η πρώτη ομάδα δυσκολεύτηκε αρκετά στο θέμα ρυθμού, φορμαρίσματος και ομοιογένειας, μην μπορώντας να έχει τα αποτελέσματα που θα ήθελε... Η έλευση δε του covid σχεδόν την ίδια εποχή, αποτελείωσε... την ήδη δύσκολη κατάσταση.
Συνοπτικά ο Ολυμπιακός από το καλοκαίρι του 2017 κι έπειτα, δεν θύμιζε σε τίποτα την ομάδα που μάγεψε την Ευρώπη, βρισκόμενος σε μια συνεχή φάση αλλαγών και προβλημάτων...
Τι άλλαξε φέτος...
Η διαδικασία αλλαγής στο λιμάνι δεν ξεκίνησε φέτος. Από πέρυσι το καλοκαίρι, για την ακρίβεια από τον Γενάρη του 2020, ξεκίνησε ο τροχός... να γυρίζει. Η (επανα)πρόσληψη Μπαρτζώκα σε συνδυασμό με την πιο ενεργή "διοίκηση" και το διαφαινόμενο (από τότε) τέλος των προβλημάτων των προέδρων έβαλαν πάλι το νερό στο αυλάκι, με την τεράστια επιστροφή του Κώστα Σλούκα το περσινό καλοκαίρι, να δένει το γλυκό.
Πλέον φτάνοντας στο φετινό καλοκαίρι και στο παρόν, η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική. Ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα χωρίς οικονομικά ζητήματα (προσαρμοσμένος βέβαια στις δυσκολίες της εποχής), με νορμάλ budget και σχεδόν ισοζυγισμενα έσοδα-έξοδα, σημαντικές χορηγίες (τηλεοπτικά - bwin κτλ) , ο οποίος μετακινείται με τσάρτερ και έχει το πιο σύγχρονο γυμναστήριο της Ευρώπης. Καθαρα αγωνιστικά δε (το πιο σημαντικό από όλα!) , φαίνεται να βρίσκει ξανά το στυλ που του ταιριάζει.
Ο νέος Ολυμπιακός στο παρκέ...
Όχι δεν σκοπεύω να αποθεώσω την ομάδα και να την στείλω στο... F4 μετά από ένα τόσο μικρό δείγμα. Παρ' όλα αυτά όμως δεν γίνεται να μην σταθώ στο ξεκάθαρο αγωνιστικό project, το οποίο μας κάνει όλους αισιόδοξους. Ο νέος Ολυμπιακός είτε τα καταφέρει είτε όχι, έχει χτιστεί με σαφείς βάσεις και σαφή αγωνιστικό προσανατολισμό. Το credit πηγαίνει αποκλειστικά στον Γιώργο Μπαρτζώκα και βέβαια στους προέδρους οι οποίοι του έδωσαν κατ' αποκλειστικότητα τα κλειδιά. Τι είναι λοιπόν ο νέος Ολυμπιακός πάνω στο παρκε; Είναι μια ομάδα αθλητική και σκληρή στην άμυνα. Είναι μια ομάδα γρήγορη. Είναι μια ομάδα με πολύ μυαλό και ταυτόχρονα ένστικτο στην επίθεση. Ο, τι ακριβώς δλδ ήθελε να φτιάξει ο Μπαρτζώκας ενάμιση χρόνο μετά την επιστροφή του, το κατάφερε εμ τέλει φέτος!
Αθλητικός, γρήγορος, ενστικτώδης. Τόσο απλά! Αυτός είναι ο νέος Ολυμπιακός!
Το δε ροστερ του, δείχνει πιο ισορροπημένο από ποτέ τα τελευταία χρόνια. Διαθέτει δύο σουτέρ-σκόρερ ολκής (Σάσα, Ντόρσεϊ), δύο play makers κομπιούτερ (Σλούκα-Γουόλκαπ), ένα σωρό σκληρά παιδιά (Παπ, ΜακΚίσικ, Λάρι, Σαρλ), δύο center που αλληλοσυμπληρώνονται σε χαρακτηριστικά πλήρως σαν παζλ (Μάρτιν, Φολ) και βέβαια μετά την αποχώρηση του μυθικού αρχηγού του, τον ιδανικό αντικαταστάτη-ηγέτη (Πριντ). Αλήθεια πόσα χρόνια έχουμε να δούμε τόσο σωστά στρωμένο ρόστερ (και με ακόμα μια προσθήκη ξένου να εκκρεμεί μάλιστα); Θα έλεγα απο την ομαδαρα του 2017, με Σπαν-Πριντ-Παπ-Μαντζαρη στα "ντουζένια" τους, Παπαπέτρου-Αγραβάνη και τους Χάκετ-Λότζο-Μίλου-Γκριν-Μπιρντς ξένους...
Συνοψίζοντας...
Μετά από τρία εξαιρετικά δύσκολα μεταβατικά χρόνια , με covid, #mexritelous, οικονομικά ζητήματα, ηχητικά και ένα σωρό άλλα ζητήματα, ο Ολυμπιακός επέστρεψε. Ο Ολυμπιακός είναι και πάλι εδώ. Και αν για τα αποτελέσματα του δεν μπορεί να είναι κανείς σίγουρος, για το όραμα, την ελπίδα και την πίστη του κόσμου, δεν πρέπει να έχει κανείς αμφιβολία. Και αυτό νομίζω είναι το πιο σημαντικό κέρδος από όλα τα υπόλοιπα. Ο κόσμος πιστεύει ξανά σε αυτή την ομάδα...
Υγ: για να μην παρεξηγηθώ. Το #mexritelous το θεωρώ έναν θρίαμβο της διοίκησης των Αφων, μια κίνηση που έπρεπε να γίνει επιτακτικά και ήθελε μεγάλα... αυγά. Το αποτέλεσμά του, ήταν χωρίς αμφιβολία το γκρέμισμα του κατεστημένου που διέλυσε το ελληνικό μπάσκετ. Παράλληλα ήταν εξαιρετικά πετυχημένο το εγχείρημα της αναπτυξιακής ομάδας! Παρ' όλα αυτά δεν παύει αγωνιστικά να πήγε πίσω την ομάδα, σε θέματα ρυθμού, συνοχής και φόρμας...
Υγ2: θα επαναλάβω το εξής. Αγωνιστικά δεν προδικάζω τίποτα από 3-4 επίσημα ματς. Αρχή είναι ακόμα. Απλά δεν έχω καμία αμφιβολία ότι το φετινό project μου αρέσει πολύ και πως η σελίδα στο τμήμα άλλαξε οριστικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου