Όταν μιλάει η ψυχή, το μπάσκετ έρχεται σε δεύτερη μοίρα...

Ο Ολυμπιακός πήρε ένα τεράστιο διπλό στο Τελ Α Βιβ, νικώντας με 87-89 τη σκληρή Μακάμπι, μετά απο 45' γεμάτα αγωνία και ανατροπές...

Σε έναν αγώνα που όλα έδειχναν στραβά κ ανάποδα, ο Θρύλος βγήκε τελικά νικητής δείχνοντας τεράστια ψυχικά αποθέματα, οπότε σε αυτές τις περιπτώσεις το μπάσκετ και οι τακτικές περνάνε σε 2η μοίρα...

Γραφεί ο Αντιδραστικός

Όλα πήγαιναν στραβά κι ανάποδα στο Ισραήλ για την ομάδα μας... Σωρεία λαθών, νευρικότητα, αστοχία και μέσα σε όλα η διαιτησία να κάνει τη δουλειά που οι ψιλιασμένοι... περιμέναμε μετά την ανακοίνωση της Euroleague (περί non call στον Βεζενκοφ)... Το γεγονός δε, πως η ομάδα έχανε ΜΟΝΟ με  7 πόντους στην ανάπαυλα, ήταν τουλάχιστον ανακουφιστικό... 

Και μπαίνει ο Ολυμπιακός στο β' ημίχρονο... Ορκισμένος. Παθιασμένος. Λυσσασμένος. Κουρδισμένος, ρομποτικός! Και παίρνει ακόμα μία φέτος, τεράστια ΔΙΠΛΑΡΑ! Κόντρα σε όλες τις προβλέψεις, κόντρα ακόμα και στους γκρινιάρηδες -στα όρια της κόπωσης πλέον- οπαδούς του, οι οποίοι βλέποντας το... αίμα, ξεσάλωναν στα social media... Στο β' μέρος η κάθε μπάλα μεταμορφώθηκε σε λάφυρο πολέμου, τα κορμιά μετατράπηκαν σε ασπίδες και όπλα και κάπως έτσι μετά από μια συγκλονιστική μάχη, ήρθε ακόμα μία μεγάλη και εξαιρετικά σημαντική νίκη...

Σε αυτές τις περιπτώσεις τα αγωνιστικά σχόλια περιττεύουν. Καθώς... Όταν μιλάει η ψυχή, το μπάσκετ έρχεται σε δεύτερη μοίρα... Αυτό άλλωστε πρεσβεύει ο Θρύλος μας όλα αυτά τα χρόνια. Αυτός είναι ο μύθος που έχει χτίσει στην Ευρώπη από το 2011 και ύστερα... Μια ομάδα γεμάτη ακραία συναισθήματα, ένταση και πάθος. Μια ομάδα καταδικασμένη να παλεύει, να πολεμά. Που ναι, δεν κερδίζει πάντα, αλλά μάχεται μέχρι τέλους.  

Αυτό είναι και το μεγαλύτερο επίτευγμα αυτής της νέας ομάδας, που στήνει ο Μπαρτζώ από το καλοκαίρι. Δεν παίζει τόσο ρόλο, το ρεκόρ, οι νίκες ή οι ήττες, ακόμα και η είσοδος στα play offs κτλ. Όλα αυτά έρχονται σε δεύτερο πλάνο. Κι όμως ναι. Το φετινό επίτευγμα μετά από 2-3 περίεργα χρόνια, είναι πως η φετινή ομάδα έχει ξανά το μέταλλο της πάλης, της μάχης, της σκληράδας. Μπορεί να έχει ένα σωρό αγωνιστικά ελαττώματα, αλλά αν μη τι άλλο, μας θυμίζει και πάλι, τον "Ολυμπιακό των συναισθημάτων" τον οποίο λατρέψαμε και μας άλλαξε τη ζωή...

Τα λόγια όμως περιττεύουν και για τον Σλούκα . Ο Κώστας έχει πάρει την μπαγκέτα και οδηγεί την ομάδα , σε ένα πολύ υψηλότερο επίπεδο. Πιο ώριμος και έτοιμος από ποτέ, έχει αφήσει πίσω του το μέτριο ξεκίνημα και κάνει ονειρικές, ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΕΣ  εμφανίσεις... Όπως κάποτε ο Βασίλης, για πολλά χρόνια από το 2011 και έπειτα, έτσι και τώρα η ομάδα έχει ξανά έναν ξεκάθαρο ηγέτη στις τάξεις της, έχει ξανά συγκεκριμένη αγωνιστική φιλοσοφία και στυλ, όλα γύρω από αυτόν. Αλλά ο Σλούκας δεν είναι μόνος του. Προς θεού όχι. Ο νέος "υπαρχηγός" της (όπως τότε... ο Γιώργος Πρίντεζης!) είναι πλέον ο Σάσα Βεζένκοφ, καυτός-αλλά και με κρύο αίμα και πιο ώριμος από ποτέ, αλλά και τόσοι άλλοι εργάτες πάνω στο παρκέ, με προεξέχων βέβαια (οκ αδικώ αρκετούς) τον ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ Γιαννούλη Λαρετζάκη, ο οποίος δίνει... άλλο νόημα στην έννοια του ρολίστα! Ο Λάρι έχει ένα πολύ ιδιαίτερο και σημαντικό στοιχείο στην προσωπικότητά του, το οποίο τον κάνει να ξεχωρίζει σαν αθλητής. Έχει φοβερή ψυχολογία ο τύπος! Άγνοια κινδύνου! Εκτός από πάθος, σκληράδα, θέληση και καρδιά, δεν έχει ίχνος φόβου μέσα του...! Και επειδή θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο, σταματάω εδώ. 

Ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα, του Σλούκα, των "Διόσκουρων" και των άλλων παιδιών, είναι πρώτα από όλα ΟΜΑΔΑ, η οποία βγάζει ΨΥΧΗ πάνω στο παρκέ... Στις νίκες και στις ήττες, εγώ προσωπικά είμαι μαζί της με τα... χίλια και νοιώθω απόλυτα καλυμμένος... Όλα τα άλλα τα αγωνιστικά, έρχονται δεύτερα. Η σχέση μου με αυτή την ομάδα έχει περάσει σε άλλα επίπεδα, ο μπασκετικός Ολυμπιακός είναι πολλά περισσότερα από μια νίκη ή μια ήττα. 

Δυο λόγια για τον αγώνα...

Ας μιλήσουμε όμως λίγο, κλείνοντας και για αυτά τα "δεύτερα" που λέγαμε παραπάνω.

• Ο Σλούκας με το double double έκανε ίσως το κορυφαίο  -και σίγουρα το πιο ώριμο- ματς του με την ομάδα (η άμυνα του Σφαιρό ήταν ΟΛΗ προσαρμοσμένη πάνω του για τα 39' που πάτησε παρκέ!) την οποία κουβάλησε σε όλη τη διάρκεια του ματς, ενώ στο τέλος, εκεί που η ομάδα εμφανώς πνιγόταν επιθετικά, την νίκη έδωσαν οι Βεζένκοφ και Λάρι, με τα ΤΕΡΑΣΤΙΑ σουτ τους, αλλά και την ΟΛΥΜΠΙΑ ψυχραιμία τους στις βολές... 
• Συγχαρητήρια αξίζουν βέβαια και στον κομβικό Πρίντεζη ο οποίος έπαιξε σαν έφηβος στην παράταση αν και ήταν κρύος (επιθετικά ήταν εκεί, όταν έπρεπε και με το μεγάλο τρίποντο στο τέλος και στην αρχή του ματς που η ομάδα έσπαγε τα καλάθια...) αλλά και στον αφανή ήρωα, Τζένκινς, ο οποίος επί 25' δεν πήρε ξανά ίχνος προσπάθειας (!), αλλά έπαιξε ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ άμυνα πάνω στον Γουίλμπεκιν, τον οποίο οδήγησε σε 5/16 σουτ εντός πεδιάς... 
• Τέλος, σημαντικοί στη ροή του αγώνα, ήταν και οι ΜακΚίσικ-Μάρτιν, οι οποίοι έπαιξαν τραυματίες και ανέτοιμοι αλλά τα πήγαν εξαιρετικά, αλλά και ο επίσης αφανής Ζαν Σαρλ, με τον οποίο είτε στο "4", είτε στο "5", η ομάδα έβγαλε σχεδόν όλο το β' μέρος... 
• Για τον Μπαρτζώκα δε, δεν χρειάζονται σχόλια. Τακτικά έδωσε παράσταση ο τύπος! Σωστά φάουλ (στο τέλος της κανονικής διάρκειας πήρε μεγάλο ρίσκο και δικαιώθηκε), σωστά time out, μεγάλα ρίσκα που του βγήκαν και βέβαια για ακόμα ένα ματς του πιστώνεται πως βρήκε το "σχήμα ανάγκης" που έπρεπε για να πάρει τη νίκη! Σλούκας, Τζένκινς, Λάρι, Βεζένκοφ, Σαρλ ήταν αυτή τη φορά η "πεντάδα νίκης"!
• Γενικά όπως σας είχα αναφέρει και στο τελευταίο blog πριν το ματς (νομίζω δικαιώθηκα), την νίκη ξεκάθαρα την έδωσε Η ΑΜΥΝΑ. Ο Ολυμπιακός στο β' ημίχρονο, έπαιξε άμυνα "σαν να μην υπάρχει αύριο", πραγματικά ήταν τόσο σκληρός, που η Μακάμπι τον ένιωθε για τα καλά σε κάθε επαφή, σε κάθε διεκδίκηση, σε κάθε μπάλα! Από κει και πέρα, επιθετικά, είχε μεν αρκετά προβλήματα (πολλά λάθη, χαμηλή δημιουργία), αλλά μίλησε αφενός η μεγαλειώδης εμφάνιση του Σλούκα, ο οποίος χωρίς υπερβολή διαχειρίστηκε σχεδόν ΟΛΕΣ τις επιθέσεις της ομάδας αλλά και τα μεγάλα/ΤΕΡΑΣΤΙΑ σουτ, τα οποία έβαλε στο τέλος, δείχνοντας πως διαθέτει παίχτες με μεγάλα ψυχικά αποθέματα και καρδιά. Βέβαια τώρα θα μιλάγαμε για μια "άδικη ήττα", αν δεν μπαίναν οι βολές... Με τέτοια καρδιά και με τόσο ψυχωμένη εμφάνιση, οι παίχτες έδειξαν και... ιστορική ψυχραιμία στη ρουλέτα των τελευταίων δευτερολέπτων.

Καθαρά βαθμολογικά, ο Ολυμπιακός έφτασε στο 10-8 ρεκόρ και πλέον ο αγώνας της Παρασκευής αποκτά σημασία "νυν υπερ πάντων αγών", καθώς πολύ απλά και χωρίς πολλά πολλά, Ο ΘΡΥΛΟΣ ΘΕΛΕΙ ΜΟΝΟ ΤΗ ΝΙΚΗ, την οποία αν πάρει, μπαίνει για τα καλά και χοντρά... στο κόλπο της 8αδας... Τίποτα άλλο συνεχίζουμε...

Υγ: πραγματικά η διαιτησία ήταν τραγική. Ειδικά η φάση στο τέλος, με τις τρεις βολές στον Γουιλμπέκιν, ήταν μια καθαρά εκδικητική απόφαση. Γενικά ήταν απαράδεκτοι οι ref...