Εδώ στο RedDunker ακολουθούμε βέβαια μια διαφορετική "πολιτική". Μια πολιτική στήριξης για την οποία πολλάκις στο παρελθόν έχουμε "κατηγορηθεί" από τους φίλους του blog/σελίδας μας. Και επειδή όπως έχω ξαναπεί τα γραπτά μένουν, ας μας κρίνει κ εμάς - όπως κ την ομάδα άλλωστε- η ιστορία, στο τέλος βέβαια της σεζόν. Στήριξη λοιπόν ναι. Απόλυτη βασικά. Ειδικά στον προπονητή αλλά και στους παίχτες. Προσωπικά επιμένω με κίνδυνο να εκτεθώ, πως το φετινό project είναι το κορυφαίο των τελευταίων ετών και εμένα προσωπικά εξακολουθεί να με ενθουσιάζει. Με ενθουσιάζει σαν prospect βέβαια και όχι ακόμα εντός παρκέ, αυτό το ξεκαθαρίζω.
Η ομάδα ξεκάθαρα δεν έχει βρει ακόμα αγωνιστική ταυτότητα, προφανώς ρυθμό αλλά κυρίως ρόλους. Ρόλους σε βασικά γρανάζια της, σε βασικές θέσεις του παρκέ. Αν εξαιρέσουμε τις θέσεις των forward, εκεί όπου με τους Παπανικολάου-ΜακΚίσικ στο "3" αλλά και με τους Βεζενκοφ-Σαρλ και Πρίντεζη στο "4", δείχνει γεμάτη και καλυμμένη, στις υπόλοιπες γίνονται... αλχημείες. Και βρισκόμενοι πλέον στα μέσα της σεζόν, δεν είναι η σωστή ώρα για δαύτες. Όλα αυτά σας τα λέω λοιπόν, για να καταλάβετε πως προφανώς δεν εθελοτυφλώ και αναγνωρίζω τα "θέματα" στην ομάδα. Απλά δεν ζητώ... αίμα.
Στα guard, η ταυτόχρονη διαχείριση των Σλούκα-Σπανούλη προβληματίζει τον coach ξεκάθαρα, ενώ οι Τζένκινς και Χάρισον για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, δεν αποδίδουν αυτά που αναμένονται από αυτούς. Στο θέμα των Ελλήνων για μένα η κατάσταση είναι πιο απλή από ότι πολλοί φαντάζονται. Δεν είμαι από αυτούς που συντηρούν τα σενάρια συνομωσίας άλλωστε. Ο Μπαρτζώ έχοντας δυο τόσο μεγάλους PG στο ρόστερ του, προσπαθεί να τους παντρέψει, αλλά καθώς δεν γίνεται να βρεθούν ταυτόχρονα στο παρκέ (για αμυντικούς λόγους), ανάλογα με τη μορφή του αγώνα, αποφασίζει και ένα διαφορετικό rotation. Αυτό... μπερδεύει τον περισσότερο κόσμο αλλά αισίως και την ομάδα. Εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα μάγκες. Ο Σλούκας αποτελεί "το Α και το Ω" αυτής της ομάδας κι αυτού του project, ενώ ο Σπαν πλέον αποτελεί την χρυσή εφεδρεία του, που μπαίνοντας στα παιχνίδια τα διαβάζει με την εμπειρία του και πράττει. Λάθη -αρκετά μάλιστα- προφανώς και κάνει ο "Kill Bill" (ανέκαθεν έκανε, ειδικά τα τελευταία χρόνια), ρυθμό προφανώς κι ακόμα να βρει ο "Σλούκι Λουκ", αλλά όλα αυτά στο κάτω κάτω, αποτελούν ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ ζητήματα, τα οποία με δουλειά και ιδρώτα μπορούν να λυθούν. Όλα τα άλλα "σενάρια" , εμένα με αφήνουν αδιάφορο. Το ζήτημα των άλλων guard, Τζένκινς-Χάρισον, το θεωρώ λίγο πιο... σοβαρό. Ο Χάρισον αποτελεί όπως θα γνωρίζεται οι ακόλουθοι του blog, το πουλέν μου. Είναι φοβερός σκόρερ, βοηθά ΠΟΛΥ στο κατέβασμα της μπάλας, παίζει άμα λάχει και αμυνάρα. Καλό πακέτο, απλά θέλει δεδομένα πιο πολλά λεπτά πάνω στο παρκέ. Όσο αγωνίζεται σαν back up, θα έχει σκαμπανεβάσματα. Αλλά ξεκάθαρα έχει potential, ξεκάθαρα θα βρει το ρόλο του, ξεκάθαρα είναι παίχτης απαραίτητος στο πλάνο. Το πρόβλημα είναι ο... Τζένκινς. Προς θεού, είναι σημαντικός αμυντικά (έχει βελτιώσει αρκετά την εικόνα στην περιμετρική άμυνα), αλλά η φοβερή επιθετική του ανυπαρξία έχει αρχίσει και κουράζει και μπερδεύει λίγο την ομάδα πάνω στο παρκέ. Με μηδέν πρωτοβουλία, με μηδέν δημιουργία, ο Αμερικάνος στην προκειμένη φάση αποτελεί το μεγάλο πρόβλημα της ερυθρόλευκης περιφέρειας. Ίσως να χρειαστεί λοιπόν, ένας ΑΚΟΜΑ* guard, με επιθετικές αρετές, να μπορεί να σκοράρει και κυρίως να μπορεί να δημιουργήσει για τους συμπαίκτες του.
Στη δε ρακέτα τώρα. Ο αντίστοιχος Τζένκινς... είναι ο Έλις. Σε καμία περίπτωση δεν έχει μπει στο πετσί του ρόλου του και αυτό ξεγυμνώνει την ερυθρόλευκη front line. Ο Μάρτιν μόνος του δεν μπορεί να την κρατήσει, ο Σαρλ βοηθά στα small ball στο "5" αλλά ΜΟΝΟ κατά συνθήκη, οπότε υπάρχει ένα σημαντικό... έλλειμα. Το project μπακαλίστικα, "ήθελε" τον Έλις σαν τον αμυντικό ψηλό και τον Μαρτίν σαν τον επιθετικό. Όσο ο Οκτάβιους δεν γίνεται ο stopper που θέλει η ομάδα, τόσο αφενός θα υπάρχει αμυντικό πρόβλημα στο low post και αφετέρου άλλο τόσο θα κουράζεται/φορτώνεται και ο Μάρτιν (rookie μην το ξεχνάμε). Οπότε κι εδώ υπάρχει ζήτημα και θα μπορούσε η ομάδα να προσθέσει* έναν σκληρό ψηλό στο ρόστερ της.
*Όπως καταλάβατε, μιλάω για ενδεχόμενες προσθήκες, και όχι για αποχωρήσεις/αλλαγές. Προς θεού τους θεωρώ πολύ χρήσιμους παίχτες , τον Τζένκινς και τον Έλις. Σαφώς κι έχουν θέση στην ομάδα και τους αξίζει να πάρουν κι άλλες ευκαιρίες. Απλά επειδή η σεζόν προχωρά και χρόνος πλέον δεν υπάρχει άπλετος, έχει ανοίξει η κουβέντα για μεταγραφή ή μεταγραφές. Αυτό θα το κρίνει αποκλειστικά ο προπονητής, ο οποίος αν βρει κάποιον κατάλληλο στην αγορά, θα κοιτάξει να τον αποκτήσει (όποιος θεωρεί πως θα του δημιουργήσει πρόβλημα η διοίκηση για πιθανή προσθήκη, είναι απλά γελασμένος). Αυτό ΟΜΩΣ δεν θα το κρίνουμε εμείς οι οπαδοί, αλλά επαναλαμβάνω ο καθ' ύλην αρμόδιος, Μπαρτζώκας. Aν με ρωτάτε, ναι, θα ήθελα να δω κάποιες προσθήκες, αλλά και με το υπάρχον ρόστερ εγώ νοιώθω καλλυμένος.
Που θέλω λοιπόν να καταλήξω...; Ναι υπάρχουν ζητήματα, ξεκάθαρα, στην ομάδα. Αυτά σας ανέλυσα παραπάνω. Αλλά παιδιά, να υπάρχει ένα όριο. Δεν μπορώ να δεχτώ, πως η φετινή ομάδα, το φετινό ρόστερ/project είναι του πεταματού. Όχι. Σε καμία περίπτωση. Με έναν προπονητή να εμπνέει στον πάγκο, με δυνατό ελληνικό κορμό ξανά μετά από χρόνια και βέβαια με Αμερικάνους κομμένους και ραμμένους στο dna αυτής της ομάδας (ΜακΚίσικ, Μάρτιν και Χάρισον είναι οι κορυφαίοι ξένοι, από τις εποχές των final4 και μετά), εγώ εξακολουθώ να πιστεύω σε αυτή την ομάδα (στο κάτω κάτω σε καμία περίπτωση δεν είναι εκτός στόχων , ίσα-ίσα βρίσκεται για τα καλά στο κόλπο των play offs)! Εγώ εξακολουθώ να πιστεύω πως αυτό το group, μπορεί να παράγει πολύ ωραίο μπάσκετ (το δαμε ξεκάθαρα σε αρκετά φετινά ματς, πχ με την Αρμάνι ή την Μπαρτσελόνα). Εγώ εξακολουθώ να εμπιστεύομαι το τμήμα -και ΕΙΔΙΚΑ τον προπονητή- και να κάνω υπομονή. Υπομονή άλλωστε στην πιο περίεργη σεζόν της μπασκετικής ιστορίας, όπου όλες οι ομάδες έχουν σκαμπανεβάσματα και φέρνουν αλλοπρόσαλλα αποτελέσματα (μην τα ξαναλέμε αυτά). Σε καμία περίπτωση δεν θα διαβάσετε εδώ και από εμένα, κραξίματα για παίχτες ή stuff. Κριτική ναι, αφορισμούς όμως και αίματα όχι.
Ακολουθεί ένα κομβικό ματς. Κόντρα στην Κίμκι. Ίσως το πρώτο must win παιχνίδι, προς το παρόν, στη φετινή σεζόν. Χωρίς σενάρια συνομωσίας, χωρίς να ζητάμε αίμα, με στήριξη κι ενότητα, πάμε για το διπλό, ώστε να κάνουμε καλή μπασκετική Πρωτοχρονιά. Η υπομονή είναι αρετή, η στήριξη πρέπει να θεωρείται και να είναι δεδομένη, ενώ όνειρα δεν μας απαγορεύει κανείς να κάνουμε... Συνεχίζουμε...
Υγ: μια τόσο δύσκολη χρονιά φεύγει. Για εμένα, υπήρξε μια τόσο άδικη ανθρώπινη απώλεια, που άλλαξε την ζωή μου. Η απώλεια ενός ανθρώπου στον οποίο χρωστάω τα πάντα και καθόρισε απόλυτα τον χαρακτήρα μου και την προσωπικότητά μου. Για σένα συνεχίζω, πατέρα, να στέκομαι όρθιος και δυνατός, για σένα συνεχίζω, πατέρα, και το χόμπι αυτό, της ερυθρόλευκης αρθρογραφίας. Εσύ άλλωστε με έμαθες -εκτός των άλλων- και να λατρεύω παθολογικά αυτήν ομάδα. Ξέρω ότι με βλέπεις από κει "πάνω".
Γενικά με όλα αυτά που συμβαίνουν, θαρρώ πως ήταν δύσκολη για τον περισσότερο κόσμο. Ειλικρινά εύχομαι υγεία και καλύτερες και πιο αισιόδοξες μέρες για όλους. Υγεία, το πολυτιμότερο αγαθό, για όλο τον κόσμο λοιπόν. Να μαστε καλά μάγκες, να ασχολούμαστε με το Θρύλο μας και ας τρωγόμαστε μεταξύ μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου