Ελλείψη αγωνιστικής δράσης, το χουμε ρίξει άπαντες σε παλιά (και νέα) βιντεάκια, αναλύσεις, νοσταλγίες του παρελθόντος αλλά και σε όνειρα για το μέλλον. Στο σημερινό basketblog του RedDunker ελέω του προαναφερθέντος mood, συγκρίνουμε τον Ολυμπιακό της δεκαετίας του 90' με Ιωαννίδη, Πάσπαλιε, Τόμιτς, Ρίβερς, Ράτζα κτλ, με τον σύγχρονο Ολυμπιακό-όπου σαν σύγχρονο εννοούμε μετά το 2010, με Σπανούλη, Πρίντεζη, Χάινς, Μπαρτζώκα, Ντούντα κτλ...
Το συμπέρασμα είναι πως ναι μεν το μπάσκετ άλλαξε πολύ, αλλά με κάποιο τρόπο δε, οι ερυθρόλευκοι κατάφεραν να μείνουν στην κορυφή !
Πόσο έχει αλλάξει το μπάσκετ αλήθεια... Βλέποντας παλιά βίντεο του Θρύλου πχ από τα F4 του Τελ Α Βιβ ή της Ρώμης κτλ, είναι λες και παρακολουθείς άλλο άθλημα. Για τόσο μεγάλη διαφορά μιλάμε... Γενικά η ζωή μας έχει αλλάξει πολύ σε σχέση με την δεκαετία του 90 (αναφέρω ενδεικτικά ατάρι vs PlayStation, ΔΡΧ vs € κτλ) αλλά ειδικά το μπάσκετ, έχει διαφοροποιηθεί σε συγκλονιστικό βαθμό!
Πριν περάσουμε στο θέμα συζήτησής μας (τι άλλο; Ο Ολυμπιακός μας!), ας δούμε δυο τρείς βασικές και μεγάλες αλλαγές στο άθλημα. Προφανώς δεν εννοώ στους κανονισμούς (η επίθεση από 30" έγινε 24", καταργήθηκαν οι "1&1 βολές", δημιουργήθηκαν οι περιόδοι κτλ κτλ) αλλά στην εικόνα!
Το μπάσκετ των 90s, μιλώντας με τις σημερινές ορολογίες, στηριζόταν στο isolation, παιζόταν σε απόλυτο (εώς βαρετό!) set ρυθμό, ενώ σημαντικό ρόλο και στις δυο πλευρές του παρκέ έπαιζαν η δύναμη, η σκληράδα και οι επαφές! Επιθετικά, γύριζαν όλα γύρω από το low post! Το σύγχρονο μπάσκετ (προσωπικά το οριοθετώ μετά το 2010!) βασίζεται στις τακτικές, τα plays, το transition και στην αθλητικότητα! Eπιθετικά δε, όλα γυρίζουν γύρω από την περιφέρεια! Κοινώς το παλιό μπάσκετ βασιζόταν στο ταλέντο των παιχτών, τη σωματική δύναμη και την σκληράδα, ενώ το σύγχρονο στο ταλέντο των... προπονητών, στο μυαλό των παιχτών και στην αθλητικότητα!
Ας δούμε λίγο τι ισχύει με τον Θρύλο μας... Ο Ολυμπιακός των 90s βασίστηκε (κυρίως) στην σκληρή τακτική του Γιάννη Ιωαννίδη (coach εμμονικός με την σκληρή άμυνα και την πειθαρχία!) ενώ είχε παίχτες δύο ταχυτήτων: αστέρια και σκληρούς εργάτες. Αστέρια -ένα σωρό- που κουβαλούσαν την ομάδα, όπως ο Πάσπαλιε, ο Έντι Τζόνσον, ο Ντέιβιντ Ρίβερς, ο Ντίνο Ράτζα ή ο Αρτούρας Καρνισόβας κτλ. Σκληρούς εργάτες όπως ο Μίλαν Τόμιτς, ο Παναγιώτης Φασούλας, ο Γιώργος Σιγάλας, ο Τάρλατς και ο Νάκιτς κτλ! Ο σύγχρονος Ολυμπιακός ήταν (είναι και θα είναι) πιο πολύ ομάδα συνόλου. Ειδικά από το 2011 και μετά, όταν και έπαψαν τα υπέρογκα συμβόλαια. Με ηγέτη τον Θρυλικό Σπανούλη αλλά και τον Πρίντεζη και πλάι τους ένα σωρο άξιους συμπαραστάτες. Μάντζαρης, Σλούκας, Παπανικολάου, Χάινς, Άντιτς, Περπέρογλου, Παπαπέτρου, Ντάνστον, Λοτζέσκι, Χάντερ, Μπιρντς, Μιλουτίνοφ και πολλοί ακόμα.
Πριν περάσουμε στο θέμα συζήτησής μας (τι άλλο; Ο Ολυμπιακός μας!), ας δούμε δυο τρείς βασικές και μεγάλες αλλαγές στο άθλημα. Προφανώς δεν εννοώ στους κανονισμούς (η επίθεση από 30" έγινε 24", καταργήθηκαν οι "1&1 βολές", δημιουργήθηκαν οι περιόδοι κτλ κτλ) αλλά στην εικόνα!
Το μπάσκετ των 90s, μιλώντας με τις σημερινές ορολογίες, στηριζόταν στο isolation, παιζόταν σε απόλυτο (εώς βαρετό!) set ρυθμό, ενώ σημαντικό ρόλο και στις δυο πλευρές του παρκέ έπαιζαν η δύναμη, η σκληράδα και οι επαφές! Επιθετικά, γύριζαν όλα γύρω από το low post! Το σύγχρονο μπάσκετ (προσωπικά το οριοθετώ μετά το 2010!) βασίζεται στις τακτικές, τα plays, το transition και στην αθλητικότητα! Eπιθετικά δε, όλα γυρίζουν γύρω από την περιφέρεια! Κοινώς το παλιό μπάσκετ βασιζόταν στο ταλέντο των παιχτών, τη σωματική δύναμη και την σκληράδα, ενώ το σύγχρονο στο ταλέντο των... προπονητών, στο μυαλό των παιχτών και στην αθλητικότητα!
Ας δούμε λίγο τι ισχύει με τον Θρύλο μας... Ο Ολυμπιακός των 90s βασίστηκε (κυρίως) στην σκληρή τακτική του Γιάννη Ιωαννίδη (coach εμμονικός με την σκληρή άμυνα και την πειθαρχία!) ενώ είχε παίχτες δύο ταχυτήτων: αστέρια και σκληρούς εργάτες. Αστέρια -ένα σωρό- που κουβαλούσαν την ομάδα, όπως ο Πάσπαλιε, ο Έντι Τζόνσον, ο Ντέιβιντ Ρίβερς, ο Ντίνο Ράτζα ή ο Αρτούρας Καρνισόβας κτλ. Σκληρούς εργάτες όπως ο Μίλαν Τόμιτς, ο Παναγιώτης Φασούλας, ο Γιώργος Σιγάλας, ο Τάρλατς και ο Νάκιτς κτλ! Ο σύγχρονος Ολυμπιακός ήταν (είναι και θα είναι) πιο πολύ ομάδα συνόλου. Ειδικά από το 2011 και μετά, όταν και έπαψαν τα υπέρογκα συμβόλαια. Με ηγέτη τον Θρυλικό Σπανούλη αλλά και τον Πρίντεζη και πλάι τους ένα σωρο άξιους συμπαραστάτες. Μάντζαρης, Σλούκας, Παπανικολάου, Χάινς, Άντιτς, Περπέρογλου, Παπαπέτρου, Ντάνστον, Λοτζέσκι, Χάντερ, Μπιρντς, Μιλουτίνοφ και πολλοί ακόμα.
- Ο παλιός Ολυμπιακός της δεκαετίας 1990-2000 ήταν μια πολύ σκληρή ομάδα, είχε φοβερούς forward (Πάσπαλιε, Έντι, Βολκόφ, Τάρπλεϊ, Μπέρι, Καρνισόβας) και πανύψηλη front line που τρόμαζε (Τάρλατς, Φασούλας, Βελπς, Ομπέρτο) ενώ έπαιρνε πολλά πράγματα από παίχτες δικά του δημιουργήματα (Τόμιτς, Νάκιτς, Σιγάλας, Παπανικολάου). Μια ομάδα που στηριζόταν στο τρίπτυχο: σκληρή άμυνα-καλοδουλεμένο σετ παιχνίδι (με έμφαση στην front line)-μεγάλους αστέρες να τον οδηγούν (Ζάρκο, Έντι, Ρίβερς).
- Ο δε σύγχρονος Ολυμπιακός της δεκαετίας 2010-2020, ήταν (και είναι) μια ομάδα εξαιρετικά αθλητική και συμπαγής, με πρωτοπόρα αμυντική τακτική (ειδικά στην ρακέτα) και παίχτες οι οποίοι φορώντας την φανέλα του, πολύ απλά έπαιξαν το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας τους (ας μην αναφέρω παίχτες δεν ωφελεί, είναι άπειροι!). Ο σύγχρονος Ολυμπιακός βασίστηκε στο τρίπτυχο: αθλητικότητα/transition και στις δυο πλευρές του παρκέ-επιθετικό pick n roll (αυτό αλλάζει εδώ και δυο χρόνια, "υποχρεωτικά")-και βέβαια στην ιστορική δυάδα Σπανούλη-Πρίντεζη!
Οι δύο γενιές βέβαια είχαν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά που έφεραν και διατήρησαν την ομάδα στην Ευρωπαϊκή κορυφή (ο Ολυμπιακός στατιστικά ήταν η κορυφαία ομάδα της Ευρώπης τη δεκαετία 1990-2000, αλλά και τη δεκαετία 2010-2020, αυτό ας μην το ξεχνάει κανείς!). Με κοινό παρονομαστή τους τον μεγάλο ΣΟΦΟ του Ευρωπαϊκού μπάσκετ Ντούσαν Ίβκοβιτς, έναν άνθρωπο κλειδί στην ιστορία της ομάδας μας.
- Ο Ολυμπιακός καταρχήν, του "χθες και του σήμερα" είχε μεγάλους ΗΓΕΤΕΣ. Απο τον Ζάρκο και τον Ρίβερς, στον Σπανούλη, τον Παπαλουκά και τον Πρίντεζη! Πάντα ο Ολυμπιακός με κάποιο τρόπο (όχι απαραίτητα με τα χρήματα, αλλά συνήθως με το κίνητρο που προσέφερε) κατάφερνε και είχε μεγάλους αστέρες/αρχηγούς στις τάξεις του...
- Επιπλέον ο Θρύλος πάντα είχε αμυντικό dna, το οποίο βασιζόταν σε παίχτες με φοβερό defensive ability. Από τον Σιγάλα, τον Τόμιτς ή τον Φασούλα, στον Μάντζαρη, τον Παπανικολάου, τον Χάινς και τον Χάντερ ή τον Χάκετ!
- Η ομάδα είχε ανέκαθεν είχε πολύ καλή front line. Από τους Φασούλα, Τάρλατς, Μπέρι, Τάρπλεϊ και Ράτζα, στους Χάινς, Ντόρσεϊ, Ντάνστον, Χάντερ, Μιλουτίνοφ και Μπιρντς! Ο Θρύλος είχε πάντα καλούς ψηλούς, οι οποίοι έκαναν δε, συνήθως την βρώμικη δουλειά, με απόλυτη επιτυχία!
- Τέλος ο Θρύλος ΠΑΝΤΑ διέθετε παίχτες με ψυχή και κρύο αίμα! Από τον Τόμιτς, τον Πάσπαλιε (ανεξάρτητα αν έχασε εκείνες τις καταραμένες βολές) και τον Έντι, στον Σπανούλη, τον Πρίντεζη, τον Λο, τον Σλούκα ακόμα και τον Έρικ Γκριν!
- Σαν υστερόγραφο να προσθέσω πως ο Ολυμπιακός διαχρονικά στηριζόταν και στήριζε, Έλληνες προπονητές. Από τον Ιωαννίδη ή ακόμα και τον Ηλία Ζούρο, στον Γιάννη Σφαιρόπουλο και τον Γιώργο Μπαρτζώκα! Με συνδετικό κρίκο, επαναλαμβάνω τον τεράστιο Ντούντα...
Κάπως έτσι κινήθηκε το μπάσκετ αλλά και ο Ολυμπιακός μας στη μετάβαση και στην αλλαγή του αθλήματος. Το μόνο δεδομένο είναι πως ο Θρύλος, όσο και αν άλλαξε ακολουθώντας την εποχή (βασικά σαν ομάδα ο Θρύλος πρωτοστατούσε στις αλλαγές!) κατάφερε να διατηρήσει αναλλοίωτο το dna του και την τεχνογνωσία του στο άθλημα, γεγονός που τον διατήρησε πολύ ψηλά στον ανταγωνισμό... Ο Ολυμπιακός των 90s και τον early 2000s, ήταν και είναι, μια ομάδα σκληρή, ανταγωνιστική, που παλεύει με τα δικά της μέσα και με τα δικά της όπλα. Ο Ολυμπιακός ήταν και είναι μια ομάδα παθιασμένη, ιδιαίτερη και αποτελεσματική... Μιλάμε άλλωστε για την πιο βαριά φανέλα της Ευρώπης...
Κλείνω μια τελευταία αναφορά σε δυο ανθρώπους. Εκτός του Ντούντα, συνδετικός κρίκος των δυο ομάδων αγωνιστικά και... προπονητικά, είναι σαφώς και ο Μίλαν Τόμιτς! Ένας άνθρωπος που με 24 χρόνια στον Ολυμπιακό αποτελεί μια ιστορία μόνος του και δεν χρειάζεται συστάσεις και αναλύσεις. Ο Ολυμπιακός είναι ο Τόμιτς και το ανάποδο... Επίσης μια αναφορά αξίζει και σε έναν άνθρωπο αδικημένο από την ιστορία. Τον άνθρωπο που έβγαλε ΜΟΝΟΣ του, τον Ολυμπιακό από το βούρκο της δεκαετίας 2000-2010 στον οποίο είχε πέσει. Τον άνθρωπο που έχτισε μια ολόκληρη τεχνογνωσία στην ομάδα και ένα project άκρως ελκυστικό και αποδοτικό. Τον άνθρωπο που έκανε τον Ολυμπιακό την κορυφαία ομάδα της Ευρώπης σε θέματα τακτικής ανάλυσης, σε θέματα αποθεραπείας και προετοιμασίας των παιχτών και στο scouting αντιπάλων. Toν Γιάννη Γιαννάκη, τον οποίο προσωπικά δεν ξεχνώ ποτέ για την προσφορά του.
Κλείνω μια τελευταία αναφορά σε δυο ανθρώπους. Εκτός του Ντούντα, συνδετικός κρίκος των δυο ομάδων αγωνιστικά και... προπονητικά, είναι σαφώς και ο Μίλαν Τόμιτς! Ένας άνθρωπος που με 24 χρόνια στον Ολυμπιακό αποτελεί μια ιστορία μόνος του και δεν χρειάζεται συστάσεις και αναλύσεις. Ο Ολυμπιακός είναι ο Τόμιτς και το ανάποδο... Επίσης μια αναφορά αξίζει και σε έναν άνθρωπο αδικημένο από την ιστορία. Τον άνθρωπο που έβγαλε ΜΟΝΟΣ του, τον Ολυμπιακό από το βούρκο της δεκαετίας 2000-2010 στον οποίο είχε πέσει. Τον άνθρωπο που έχτισε μια ολόκληρη τεχνογνωσία στην ομάδα και ένα project άκρως ελκυστικό και αποδοτικό. Τον άνθρωπο που έκανε τον Ολυμπιακό την κορυφαία ομάδα της Ευρώπης σε θέματα τακτικής ανάλυσης, σε θέματα αποθεραπείας και προετοιμασίας των παιχτών και στο scouting αντιπάλων. Toν Γιάννη Γιαννάκη, τον οποίο προσωπικά δεν ξεχνώ ποτέ για την προσφορά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου