Η πορεία ενός 35αρη μπασκετικού Ολυμπιακού...

Από τους cult των 90s' Ελληνιάδη και Καμπούρη... στον Σπανούλη και τον Πρίντεζη! Από το πάτημα γραμμής στο Μομπλάν, στην επιστροφή Μπαρτζώκα και το #mexritelous! Ο Αντιδραστικός εξιστορεί και αφηγείται πως μετατράπηκε με το πέρας του χρόνου, σε "μπασκετικό"...


Προσωπικά είμαι φανατικός Ολυμπιακός. Η αγάπη μου για αυτή την ομάδα είναι αδιαπραγμάτευτη και τόσο ισχυρή, με αποτέλεσμα να χαρακτηρίζομαι από πολλούς σαν... γραφικός! Χωρίς να διαχωρίζω την τρέλα μου και το πάθος για ΚΑΘΕ τμήμα του συλλόγου-το τονίζω αυτό, θα μπορούσα να πω, πως με το πέρας του χρόνου, έγινα αυτό που λέμε... "μπασκετικός". Γεννημένος το 1985 γαρ, έζησα κάποιες μεγάλες/τεράστιες στιγμές της μπασκετικής ομάδας, όπως και ένα σωρό δυσκολίες και αδικίες, οι οποίες με διαμόρφωσαν σαν άνθρωπο και σαν οπαδό, φτάνοντας στο σημερινό σημείο να αυτοχαρακτηρίζομαι "μπασκετικός".

Στο σημερινό blog, θα μοιραστώ μαζί σας, την πορεία μου αυτή. Τις μπασκετικές αναμνήσεις που με καθόρισαν και με έκαναν να λατρεύω τόσο πολύ το μπασκετικό τμήμα αλλά και την πορτοκαλή σπυριάρα "θεά"...

Η αρχή στα 90s...

Θυμάμαι αχνά από τα χαρτάκια, τους πρώτους ερυθρόλευκους ξένους και γενικά την ομάδα με ένα σωρό περίεργες cult φυσιογνωμίες (βλέπε Καμπούρη, Ελληνιάδη, Παπαδάκο κτλ). Θυμάμαι αχνά το περιβόητο πάτημα γραμμής του Ζάρκο, ενώ η πρώτη μου "γερή ανάμνηση" ήταν το κλάμα μου στις χαμένες βολές του μυθικού Πάσπαλιε (ή Πάσπαλι ή Πάσπαλ) στο Τελ Α Βιβ... Αυτό που όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ, ήταν το ιστορικό πρώτο Ευρωπαϊκό το 1996 στη Ρώμη (με τον Ρίβερς μύθο στα μάτια μου), όπως και ένα χρόνο πριν την ηδωνική 35αρα στο ΣΕΦ (73-38), σε έναν αγώνα που αν δεν κάνω λάθος είχε σκοράρει και τρίποντο ο Φασούλας ! Ο μπασκετικός Ολυμπιακός ήταν για τα καλά στη ζωή μου, την εποχή που ο Ντούσαν Μπάγεβιτς άλλαζε και τον ποδοσφαιρικό Θρύλο...

Η περίοδος που η ομάδα έφτανε στην πηγή αλλά δεν έπινε νερό...

Χαμένος τελικός στο ΣΕΦ από τον ΠΑΟ το 1998 (και φίλοι μου Παναθηναϊκοί κάτω από το σπίτι να με κοροϊδεύουν), χαμένος τελικός (με μεγάλη διαιτητική αδικία) με ερυθρόλευκο Ντίνο Ράτζα το 2001 στο ΟΑΚΑ (ο Κροάτης τρελαμένος πέταξε τη φανέλα του στον κόσμο μετά το ματς), χαμένος 5ος τελικός στην υπερομάδα με Στεφάν Ρισασέ-Αλφόνσο Φορντ από 0-2 σε 3-2 από την ΑΕΚ (ήμουν μέσα στον 4ο τελικό-έχασε βολή ο Τόμιτς, αλλά και στον 5ο στο ΟΑΚΑ-φοβερή εμπειρία για έναν 17χρονο τότε) αλλά και τρομερή εμπειρία/χαρά ο ημιτελικός με τον ΠΑΟ (αγώνας κατς, Τόμιτς vs Μποντίρογκα και σία, επίσης ήμουν μέσα)... Γενικά ήταν μια εποχή, που η ομάδα έχανε μεν, αλλά παρέμενε εξαιρετικά ανταγωνιστική...

Τα πέτρινα χρόνια του Κορυδαλλού...

Και κάπου εκεί, όλα αλλάζουν. Όλα σβήνουν. Μεγάλη πτώση. Κορυδαλλός, 2003, με ηγέτη Λιαδέλη-Χαρίση, τον αδικημένο (από τον εαυτό του) Διαμαντόπουλο, Μπάγκαριτς να βουτάει κόσμο στο Ιβανόφειο, Γκόρενς-Γιούρακ, Βολκοβίτσκι κτλ. Η ομάδα 8η. Όπως και στο ΣΕΦ την επόμενη (2004), ξανά 8η, στο "πείραμα Μίνιτς", με ένα σωρό άσημους Έλληνες (Σκλάβο αρχηγό, Αγαδάκο, Μισιάκο) και ξένους (Όβσινα, Ποστέλ, Πέρι κτλ). Ήττα με 51 πόντους διαφορά στο ΣΕΦ από την Εφές (δυστυχώς και σε αυτό ήμουν μέσα) κτλ κτλ. Δύσκολα χρόνια, που όμως με/μας έκαναν πιο δυνατούς. 

Η εποχή Καζλάουσκας, Γκέρσον, Γιαννάκη και οι "γκρίζοι λύκοι"...

Κάπου εκεί το τσιπάκι ξανα-άλλαξε! Οι Αγγελόπουλοι μπαίνουν σιγά σιγά στην διοίκηση και αναγεννούν αργά αλλά σταθερά την ομάδα! Καζλάουσκας και Ελληνικό project με παιδομάζωμα (Βασιλόπουλος, Μπουρούσης, Σχορτσιανίτης κτλ), αποτυχία να επιστρέψει η ομάδα σε f4 για ένα σουτ (Παπαμακάριος στο Τελ Α Βιβ) και πρώτο εκτός έδρας δικό μου ταξίδι (Βαρκελώνη 2006!)... Ύστερα Γκέρσον, Αμερικανικοίηση (Ντόμερκατ, Ακερ, Πεν-αγαπημένος μου, Στακ κτλ) και επιτέλους κόντρες στα ΙΣΙΑ με τον ΠΑΟ. Στα ίσια είπα; Όχι. Οι γκρίζοι λύκοι μπαίνουν στην ζωή μας (non call κτλ) και με/μας πεισμώνουν ακόμα πιο πολύ... Ακολουθεί ο Γιαννάκης, η υπερομάδα με Τεόντοσιτς, Παπαλουκά, Κλέιζα, Τσίλντρες και σία... Οι γκρίζοι λύκοι εξακολουθούν να κάνουν τη δουλειά τους αλλά η ομάδα επιστρέφει στα f4 μετά από 10 χρόνια! Η στιγμή νομίζω που με καθόρισε "μπασκετικά" ήταν στο χαμένο χουκ του Μπουρούση στον ημιτελικό κόντρα στον ΠΑΟ στο Βερολίνο το 2009. Εκεί μέσα μου κατάλαβα, πως το μπάσκετ μου προκαλεί άλλα συναισθήματα... Ακόμα και αν την επόμενη μέρα, τρελαινόμουν στο ιστορικό γκολ του Ντάρμπισιρ στο 94' στο ΟΑΚΑ με την ΑΕΚ (επίσης μέσα), εκείνο το βράδυ της Παρασκευής 1η Μαΐου του 2009, στον ημιτελικό του Βερολίνου, "άλλαξα"... Πόνεσα υπερβολικά, αλλά και πείσμωσα με πρωτοφανή τρόπο!

Η 6ετία όνειρο...

Όσο φτάνουμε στα πιο πρόσφατα, προφανώς οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα μεγαλώνουν. Οι επιτυχίες αυτής της ομάδας την 6ετία 2011-2017, ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο και κάθε λογική. Προσωπικά τρελάθηκα (σε paranormal επίπεδα) στο buzzer beater του Πρίντεζη (νομίζω ποτέ ξανά στη ζωή μου δεν θα ξαναζήσω κάτι τέτοιο!), έκλαψα από συγκίνηση (με τόσα άδικα χαμένα πρωταθλήματα από τους Γκρίζους...) στο Πρωτάθλημα εκείνης της σεζόν (2012), έκλαψα... από χαρά στο επικό back2back του Λονδίνου (ολοκληρωτικό, απόλυτο μπάσκετ), ενώ το 2016 στα τρίποντα του αρχηγού στο ΟΑΚΑ έπαθα πολλαπλούς οργασμούς (το λέω αρκετά ευγενικά). Λες όμως και "κάτι παθαίνω" με τις ήττες, οι στιγμές που στιγμάτισαν ακόμα περισσότερο στην χρυσή εξαετία, ήταν οι ήττες (!) σε Μαδρίτη και Πόλη, ήττες που θεώρησα -δις- πέρα για πέρα άδικες και με έκαναν ακόμα πιο πορωμένο και παθιασμένο με το τμήμα!

Η τελευταία "αναγκαστικά" δύσκολη τριετία...

Η τελευταία σεζόν του Σφαιρό (με ένα σωρό προβλήματα τραυματισμών), το αποτυχημένο πείραμα Μπλατ και η φετινή "περίεργη" σεζόν, συνθέτουν μια τελευταία τριετία πολύ δύσκολη. Πολύ δύσκολη και εδώ που τα λέμε αναμενόμενη, καθώς η κάθε ομάδα κάνει τον κύκλο της... Παρ' όλα αυτά, προσωπικά (όπως θα ξέρετε όσοι με ακολουθείται σαν blogger!), ποτέ δεν έπαψα να στηρίζω και πιστεύω στην ομάδα αυτή και το βασικότερο ποτέ δεν έπαψα να ονειρεύομαι και να είμαι αισιόδοξος! Θα έχω πάντα μια συμπάθεια αλλά και ένα μεγάλο "γιατί;" για τον coach Mπλατ τον οποίο πίστεψα όσο λίγοι, θα θυμάμαι πάντα με δέος την αποχώρηση από το ΟΑΚΑ και γενικά από την Α1 (εγχείρημα για το οποίο συμφωνούσα και συμφωνώ 100%) και βέβαια δεν μπορώ να κρύψω τον ενθουσιασμό και την ανατριχίλα -στα όρια της συγκίνησης- στο άκουσμα της φετινής επιστροφής Μπαρτζώκα-τον οποίο λατρεύω!

Φτάνοντας στο σήμερα... βρισκόμενος σε "καραντίνα" (αν και εργάζομαι όπως σας έχω πει) και σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση με τον καταραμένο ιό, και καθώς πέφτουν στα μάτια μου ένα σωρό ρετρό βίντεο και πάμπολλα άρθρα-ελλείψει και της αγωνιστικής δράσης- σκέφτηκα να γράψω αυτό το άρθρο. Ίσως σας κούρασα (ελπίζω πως όχι) αλλά ένιωσα την ανάγκη ουσιαστικά να τα ξαναθυμηθώ και να τα ξανανοιώσω, γράφοντάς τα... Κάπως έτσι έφτασα στο σημερινό σημείο, να χω τέτοια τρέλα με την ομάδα αυτή. Κάπως έτσι ήταν η πορεία ενός 35χρονου "μπασκετικού" Ολυμπιακού... 

Μένουμε μέσα όλοι, μένουμε αισιόδοξοι μάγκες και από όλοι αυτήν την περιπέτεια θα βγούμε πιο δυνατοί και κυρίως υγιείς! Εδώ θα μαστε όταν όλα τελειώσουν να ξαναδούμε μπασκετάκι και να συζητάμε για την ομάδα μας... Κουράγιο και δύναμη σε όλους!


Υγ: για να μην παρεξηγηθώ. Παρακολουθώ ΜΑΝΙΩΔΩΣ και τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό. Μανιωδώς όμως... Από τον Κακλαμάνο και τον Καλύκα, στον Ελ Αράμπι και τον Φορτούναρο! Απλά οι "πορτοκαλί" συμπάθειες δεν κρύβονται...

Υγ2: πρώτη φανέλα nike, με χορηγό Lacta και το νούμερο 8 του Νάσου Γαλακτερού! Το 5 ήθελα του Σιγάλα, αλλά το πήρε ο αδερφός  μου (σαν μεγαλύτερος διάλεγε πρώτος ΠΑΝΤΑ)...