Η σεζόν για τον Ολυμπιακό εξελίσσεται με τόσα σκαμπανεβάσματα, που πλέον το χειρότερο σενάριο, βρίσκεται προ των πυλών... Ο Θρύλος μας προκαλεί -πια- περισσότερη (ψυχολογική) κόπωση, παρά όρεξη για να τον δούμε/ακολουθήσουμε. Αντί να χαιρόμαστε... αγχωνόμαστε.
Πως επιμερίζονται οι "ευθύνες" της κατάστασης αυτής σε διοίκηση, προπονητή και παίχτες.
Προσωπικά θεωρώ τον Ολυμπιακό (γενικά με τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ αλλά κυρίως τον μπασκετικό) σαν το ομορφότερο χόμπι μου. Η ενασχόλησή μου με το μπασκετικό τμήμα (σαν οπαδός και σαν blogger) αποτελεί την βασική διαφυγή μου από την καθημερινότητα. Ειδικά με όλα αυτά που μας έχει προσφέρει αυτή η ομάδα τα τελευταία χρόνια, η διαφυγή αυτή, ήταν ιδανική! Ανδρεναλίνη, χαρά, λύπη, πάθος, πόρωση, αγωνία, γέλιο ακόμα και κλάμα. Συναισθήματα που σε τραβάνε από την ρουτίνα. Σε "ελευθερώνουν''.
Φέτος, βρισκόμαστε (βρίσκομαι βασικά) μπροστά στο χειρότερο σενάριο. Αντί αυτή η ομάδα, αυτό το project, να μου προκαλεί όρεξη (όπως πάντα τα τελευταία χρόνια -έληγε το ένα ματς και σκεφτόμουν ήδη το επόμενο), σιγά σιγά έχει αρχίσει και μου προκαλεί κόπωση. Αντί να χαίρομαι που θα δω τον Ολυμπιακό, αγχώνομαι. Και αυτό νομίζω είναι ό, τι χειρότερο. Έτσι χάνεται το νόημα του αθλήματος και του χόμπι...
Αυτά τα συναισθήματα νομίζω δεν τα έχω μόνο εγώ αλλά και αρκετοί άλλοι (αναγνώστες) ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ. Αυτά τα συναισθήματα προκαλούνται ΟΧΙ από τις ήττες. Προς θεού κανείς δεν έχει συμβόλαιο με τις νίκες. Αυτο είναι το ρημάδι το μπάσκετ. Νίκη-ήττα, θρίαμβος-όλεθρος, χαρά-λύπη, δύο δευτερόλεπτα απόσταση. Για αυτά, βάλαμε την ταμπέλα "μπασκετικοί", κάποιοι στον εαυτό μας.
Τα συναισθήματα αυτά προκαλούνται από τα έντονα σκαμπανεβάσματα. Μάγκες, (μας) κουράσατε. Κουράσε η ζέστη, είτε το κρύο. Κούρασε το μάτι που είτε γυαλίζει, είτε είναι μισόκλειστο σε προϋπνιακή κατάσταση. Κούρασε το κανονικό μπάσκετ, είτε το αντιμπάσκετ.
Δεν είναι λοιπόν θέμα νίκης ή ήττας. Προς θεού όχι. Δεν είναι το 6-9 ρεκόρ, που φταίει. 0με παρακάτω... Ευθύνες... Προφανώς και υπάρχουν. Πως επιμερίζονται όμως; Διοίκηση, προπονητής, παίχτες...
Ξεκινάω ανάποδα. Από τους παίχτες. Προσωπικά δεν μπορώ να κατηγορήσω τον Τσέρι ή τον Πάντερ που είναι επιπέδου BCL, ουτε ο Ρούμπιτ που είναι για το EuroCup. Δεν μου φταίει ο Ρότσεστι που είναι 35 χρόνων και απλά θέλει μια μπαλα μόνος του (έτσι έκανε καριέρα), ούτε ο Μπόλντγουϊν που έχει ποσοστο καριέρας στο τρίποντο 16%, ούτε ο Βεζένκοφ που παίζει 4λεπτα.
Μου φταίει όμως ο Παπανικολάου! Ο Παπανικολάου που στο Βελιγράδι πήρε δυο σουτ. Ο ορισμός του κρυμμένου δηλαδή. Μου φταίει ο Σπανούλης και ο Πριντ. Που είναι ή του ύψους ή του βάθους. Μου φταίει ο Νίκολα, του οποίου το μυαλό δεν ξερω γιατί δείχνει χαλασμένο. Οπότε ευθύνες παιχτών, υπάρχουν ναι, αλλά ΜΟΝΟ για τους τέσσερις παλιούς. Μόνο για τα βαριά χαρτιά. Από αυτούς, είτε το θέλουν είτε όχι, είτε είναι σωστό είτε λάθος, έχουμε ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ απαιτήσεις.
Η εύκολη λύση είναι να πούμε πως φταίει ο Μπλατ, αλλά ας σοβαρευτούμε λίγο. Ο συμπαθέστατος coach έκανε λάθη. Χοντρά ναι. Αλλά μέχρι εκεί. Αισίως εδώ και τρεις μήνες έχει φύγει ο άνθρωπος. ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ. Η καραμέλα με τον ΚΥΡΙΟ Μπλατ, ας τελείωσει.
Οπότε που πέφτει ο μεγαλύτερος κλήρος;;; Ναι, σε Αφούς και Κεμζούρα. Προσωπικά είμαι υπέρ των προέδρων (οκ το ξέρετε αυτό). Υπέρ τους σε όλα (πχ #mexritelous κτλ). Φταίνε βέβαια επειδή δεν έχουν τοποθετηθεί επίσημα για το τι "μέλλει γενέσθαι". Μα δεν τοποθετήθηκαν το 2011, θα τοποθετηθούν τώρα; Προσωπικά σέβομαι πως αυτός είναι ο τρόπος του. Να μην μιλάνε. Θα ήθελα πολύ να βγουν να ξεκαθαρίσουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ, αλλά σέβομαι την τακτική τους. Απλά η έλλειψη ξεκάθαρων κουβεντών, την φετινή περίεργη "ειδική" σεζόν, έχει δημιουργήσει θέματα. Πολλά θέματα. Και πάλι όμως, κατ' εμέ, οι ευθύνες τους δεν είναι... συγκλονιστικές.
Και πάμε στον Κεμζούρα... Δυστυχώς ο Λιθουανός αρχίζει και αποκτά μεγάλο μέρος των ευθυνών. Αρχικά να πούμε πως του πιστώνεται μεγάλο μέρος της αγωνιστικής βελτίωσης που έδειξε η ομάδα. Βέβαια αυτή η βελτίωση (σταδιακή και ξεκάθαρη) συνέβη μέχρι το ΟΑΚΑ. Από το ΟΑΚΑ και έπειτα, το θέμα έχει μπερδευτεί αρκετά. Ο Κεμζούρα, στα τελευταία ματς (ειδικά με Κίμκι και Ερυθρό) έχει κάνει σωρία λαθών. Εγκλήματα, όχι αστεία. Βαριά κουβέντα αλλά αληθινή. Εγκλήματα. Ειδικά στο θέμα της διαχείρισης. Κάκιστο rotation γεμάτο απορίες. Σαν δεξί χέρι άλλωστε του Μπλατ, δεν νομίζω να μην του έπεφτε λόγος των καλοκαιρινών αποφάσεων για την στελέχωση. Επιπλέον το φαινόμενο των αντιπάλων PGs είναι ανεξήγητο. Ράις 41, Σβεντ 36, Μπράουν 34. Αν αυτοί οι αριθμοί δεν είναι ευθύνη προπονητή, τότε τι είναι;;;;
Μεγάλη η ευθύνη του Κεμζούρα λοιπόν. Πολύ μεγάλη. Δεν τον βάζω προφανώς στην κρεμάλα, αλλά δεν μπορώ να κρυφτώ. Θεωρώ πως το χει χάσει κάπου. Ολικά η μη, δεν θα σχολιάσω.
Τι γίνεται τώρα, οπότε... ;
Ο Ολυμπιακός αν πάρει την Φενέρ, μένει ζωντανός. Αυτό είναι δεδομένο. Η σεζόν δεν είναι σε καμία περίπτωση χαμένη. Έστω και με δυσκολίες. Το ερώτημα βέβαια είναι το εξής. Σε μια σεζόν ιδιαιτεροτήτων όπως η φετινή, ο Ολυμπιακός δεδομένα πρέπει να χτίσει βάσεις. Τις βάσεις για την επόμενη σεζόν. Ο Κεμζούρα λοιπόν, όπως και αρκετοί παίχτες, από τη στιγμή που δεν υπολογίζονται για το μέλλον, ίσως κάνουν "κακό" στην ομάδα. Προσωπικά θα ήθελα να δω στον πάγκο, τον προπονητή ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ σεζόν. Από φέτος. Με το ρίσκο ναι, να καεί. Να έρθει, να δουλέψει την ομάδα. Ποιος θα είναι; Προφανώς και δεν ξέρω. Αν είναι δ, αυτός, ο Κεμζούρα, τότε πάω πάσο. Να συνεχίσουμε μαζί του. Αλλά αν δεν είναι (έτσι προκύπτει απο το ρεπορτάζ), θα ήθελα να αναλάβει από φέτος, ο προπονητής της... νέας σεζόν. Να ΔΟΥΛΕΨΕΙ. Το ίδιο ισχύει και με παίχτες (φευγάτους ή μη). Παράδειγμα ο Χαραλαμπόπουλος. Θα μπορούσε να γυρίσει από τώρα. Ακόμα και ο Χαπ. Αντίστροφο παράδειγμα ο Τσέρι ή ο Πάντερ (κτλ). Αν δεν υπολογίζονται για το μέλλον, ποιος ο λόγος να μένουν στην ομάδα;
Δυστυχώς οι ΑΛΛΑΓΕΣ, για ακόμα μία φορά μες τη σεζόν, φαντάζουν πιθανές και απαραίτητες. Αυτό δεν κάνει καλό, αλλά είναι η φετινή πραγματικότητα... Συνεχίζουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου