Για τον Γουέιντ Μπάλντουιν και τον κάθε Μπάλντουιν της ζωής...

Ο Αντιτουριστικός αφιερώνει 1.100 λέξεις (!) στον "τελειωμένο" Γουέιντ Μπάλντγουιν,  θυμίζοντας σε όλους πως οι αθλητές είναι ΠΡΩΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ και τονίζοντας πως τα φαινόμενα ανθρωποφαγίας πρέπει να σταματήσουν... 

Ο Ολυμπιακός επισκέφτηκε το Μόναχο και  κατά την άποψη μου, δέχτηκε την πιο σκληρή φετινή του ήττα.  Σκληρή όχι λόγω μεγέθους και εικόνας αλλά επειδή φάνηκε πως για ένα μεγάλο διάστημα του παιχνιδιού οι "ερυθρόλευκοι" ήλεγχαν το παιχνίδι , δίνοντας την εντύπωση πως θα αρκούσε μία καλή διαχείριση  της κατάστασης στα τελευταία λεπτά για να γίνει η δουλειά στο 100%... 

Κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ , δεν καταλαβαίνω όμως γιατί αυτό προκαλεί εντυπώσεις. Κάθε ομάδα όταν μοντάρεται  και βάζει καινούρια στοιχεία στο  παιχνίδι της, μπορεί να βρεθεί σε μία παρόμοια θέση.  Θες γιατί ο παλιοί δεν έχουν δέσει με τους καινούριους , θες γιατί ένα από τα δύο units δεν δίνει αυτά που πρέπει, θες γιατί ο προπονητής δεν έχει κατασταλάξει (ακόμα) σε κάποιες μπασκετικές αρχές και σταθερές... Αυτή ακριβώς την φάση περνάει και  ο Ολυμπιακός.  Την φάση του μονταρίσματος.  Το ημερολόγιο δηλαδή μπορεί να δείχνει τέλη Νοέμβρη αλλά στον Πειραιά είναι οριακά... αρχές Σεπτέμβρη.

Με τα αγωνιστικά δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο. Πέραν ότι σε κάθε παιχνίδι φέτος μας βλέπω να συζητάμε ακριβώς τα ίδια , ανέλυσαν ήδη πάρα πολλοί και καλύτερα από εμένα την χθεσινή εμφάνιση της ομάδας.  Σε περίπτωση που ρωτούσαμε κάποιον στον δρόμο αν μπορεί να κρατήσει κάτι θετικό από την χθεσινή ήττα, τότε νομίζω όλοι θα απαντούσαν την εμφάνιση που  έκανε ο Γουέιντ Μπάλντουιν. Ο Αμερικανός χθες σε 30 περίπου λεπτά συμμετοχής είχε 19 πόντους και συνολικά 17 στο σύστημα αξιολόγησης. Με λίγα λόγια ο Μπάλντουιν μας συστήθηκε για πρώτη φορά μέσα στο Μόναχο.  

Μετά το πέρας της αναμέτρησης , ο  ίδιος παίκτης  στήθηκε μπροστά στις κάμερες για να κάνει δηλώσεις για το παιχνίδι. Από τα χείλη του άκουσα χτες  μία δήλωση αθλητή που με έκανε να ανατριχιάσω και να προβληματιστώ. "Βρισκόμουν σε ένα σκοτεινό τούνελ" είπε με περίσσια ψυχραιμία μπροστά στους δημοσιογράφους  ο Αμερικάνος. Δεν θέλει και πολύ μυαλό να καταλάβεις, πως ο συγκεκριμένος χαρακτήρας δοκιμάστηκε πάρα πολύ ψυχολογικά το τελευταίο δίμηνο. 

Πολλές φόρες πάνω στην τρέλα  και την αγάπη για τις ομάδες μας ξεχνάμε πάρα πολύ βασικά πράγματα . Ο Γουέιντ σε πολύ νεαρή ηλικία έκανε το πιο δύσκολο ταξίδι για κάθε μπασκετμπολίστα. Υπερατλαντικό , σε άλλη ήπειρο και σε τελείως άλλες συνθήκες και καταστάσεις.  Σε αυτά προστίθενται  το (βαρύ) φορτίο που πήρε πάνω στις πλάτες του, όταν του έδωσαν και τα "κλειδιά της ομάδας" στο θέμα της οργάνωσης και το γεγονός πως καλώς ή κακώς ο Ολυμπιακός είναι ομάδα ανθρακωρυχείο. Έρχεσαι με μεταγραφή 22 χρονών, κάθεσαι τρεις σεζόν κα φεύγεις... 35 χρονών.   Όλα αυτά λοιπόν, δεν τον βοήθησαν και οι επιδόσεις του στο παρκέ ήταν πολύ κακές. Αυτό ήταν. Δεν θέλει πολύ να γίνεις το εύκολο θύμα της αδυσώπητης ελληνικής κριτικής. 

Δεν είναι ψέμα πως στον Ολυμπιακό ήταν πλήρως απογοητευμένοι με τις εμφανίσεις του. Ο λαός μίλησε. Τα μαύρο πρόβατο έπρεπε να απομακρυνθεί πάση θυσία, διότι σε αυτή την "κ@...χώρα" πάντα κάποιος πρέπει να φταίει.  Οι δύο πλευρές κάτσανε στο τραπέζι και άρχισαν να διαπραγματεύονται για να λύσουν το συμβόλαιο του παίκτη. Η πλευρά Μπάλντουιν απαίτησε όλα τα λεφτά του συμβολαίου και κάπως έτσι οι συζητήσεις αποδείχτηκαν άκαρπες.  

Σε περίπτωση που ήταν κάποιος άλλος στην θέση του και είχε αντιμετωπίσει αυτά τα ζητήματα, θα μπορούσε να περάσει στην ιδότητα του αθλητή/τουρίστα. Όχι ο Γουέιντ όμως. Συνέχισε να τα δίνει όλα στις προπονήσεις, να κάνει καθημερινά τα βάρη του και στο τέλος κέρδισε άπαντες στα πέριξ του ΣΕΦ. Εξαργύρωσε αυτή την επιμονή του , μπαίνοντας στην αποστολή του αγώνα με την Ζαλγκίρις. Λίγο η προσπάθεια του, λίγο ότι η ομάδα του Γιασικεβίτσιους έχει κορμιά στην περιφέρεια, κρίθηκε  απαραίτητο να πάρει χρόνο συμμετοχής.  Ήταν το πρώτο δείγμα από τον ίδιο πως είμαι και εγώ εδώ, βγάζοντας μπόλικη ενέργεια στην άμυνα. 

Το προχθεσινό όμως ήταν κάτι άλλο. Βλέπω τον μπασκετικό Ολυμπιακό από την χρονιά του Κουίνσι Λιούις , του Τάιους Έντνι και κάτι τέτοιο δεν έχω ξαναδεί ειλικρινά. Είναι η "ετσιθελική" κραυγή ενός μπασκετμπολίστα πως... "είμαι εδώ μάγκες και μπορώ να προσφέρω". "Καθίστε καλά γιατί θα σας κλείσω τα στόματα!" η φάση.   Είναι η ύστατη προσπάθεια ενός ανθρώπου να δείξει τι αξίζει στον περίγυρο του και να κερδίσει την εμπιστοσύνη από όλους.  Πραγματικά χαιρόμουν κάθε καλάθι του και πιο πολύ από αυτό λάτρεψα το ότι σου έδινε την εντύπωση πως έχει μπει μόνο με έναν σκοπό σε αυτό το παιχνίδι. Να πετύχει.  Δυστυχώς όμως η τύχη δεν είναι πάντα με το μέρος των τολμηρών.  

Σε μία αναμέτρηση που ο Ολυμπιακός έπρεπε να φύγει νικητής και τον Μπάλντουιν να γίνεται "ήρωας"  δίνοντας του ευκαιρία να χτίσει ψυχολογία για την συνέχεια, οι ερυθρόλευκοι κατάφεραν να χάσουν. Η ήττα αύτη δυστυχώς έκανε όλο τον κόσμο να μην προσέξει τι μόλις είχε κάνει ο Γουέιντ στο προχθεσινό παιχνίδι .

Μακάρι για τον ίδιο να συνεχίσει έτσι . Πιστεύω όμως πως το χθεσινό ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Νομίζω ότι διαθέτει ένα πολύ promising πακέτο για τον Ευρωπαικό μπάσκετ  με γρήγορα πόδια, δυνατό κορμί για να παίξει τις αλλαγές, έφεση στο να περάσει στο  1vs1 τον προσωπικό του αντίπαλο  κα τέλος απειλητικό κάθετο παιχνίδι. Παρ’ όλα αυτά είμαι σχεδόν σίγουρος πως  το κακό έχει ήδη γίνει, τα  media κάνανε την μισή δουλειά και την υπόλοιπη θα την κάνουν οι θαμώνες του ΣΕΦ, κάθε φορά που ένας παίκτης ο ποίος δεν κάνει γκελ στον κόσμο χάνει ένα σουτ ή κάνει ένα λάθος και αυτό το σπαστικό μακρόσυρτο <<Αχ>> ακούγεται σε όλο το γήπεδο.  
Εκεί νομίζω θα φανεί και από τι μέταλλο είναι φτιαγμένος ο συγκεκριμένος,  διότι είναι εξαιρετικά  δύσκολο να κάνεις δεύτερο bounce back από ψυχολογία ναδίρ, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. 

Θέλω να κλείσω τονίζοντας πως οι μπασκετμπολίστες φαίνονται... "θεόρατοι με τα μεγάλα τους μούσκουλα" αλλά σίγουρα δεν είναι μηχανές. Διαβάζουν, έχουν αντίληψη και επηρεάζονται πολλές φορές από αυτά που ακούνε η μαθαίνουν. Ειδικά όταν μιλάμε ουσιαστικά για ένα παιδί , το οποίο βρέθηκε μακριά από την χώρα του πρώτη φορά.  Σε εκείνο το σημείο ουσιαστικά παίζει ρόλο κα το τι χαρακτήρας είσαι . Κάποιοι είναι άνιωθοι , στιβαροί και γελάνε με αυτά. Κάποιοι άλλοι όμως όταν νιώσουν μόνοι τους, κλείνονται στον εαυτό τους και τους είναι δύσκολο να διαχειριστούν μια τόσο πρωτόγνωρη κατάσταση στα μάτια τους .  

Μπορούμε να κάνουμε την κριτική μας όταν έχουμε μία πλήρη εικόνα για το τι αξίζει κάποιος και τι όχι , χωρίς μάλιστα  να γινόμαστε ανθρωποφάγοι. Οφείλουμε να σκεφτόμαστε λίγο την ψυχολογική κατάσταση των άλλων και να μην είμαστε ακραίοι. Αν αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε, τότε δε πρέπει να πέφτουμε από τα σύννεφα όταν διαβάζουμε μαντάτα σαν του Τάιλερ Χάνεικατ. 

 Είναι γνωστό σε όλους πως λατρεύω αυτές τις ιδιαίτερες ιστορίες παικτών. Θα ήθελα αυτή την φορά να μην είμαι μόνος και ελπίζω και πολλοί από εσάς να ένιωσαν παρόμοια πράγματα...