Η αυτοκαταστροφική παρουσία και τα ντόμινο των Τζένκινς-Έλις, στο rotation...

Ο Τσαρλ Τζένκινς και ο Οκτάβιους Έλις, αποτελούν (πλέον) ξεκάθαρα τους αδύναμους κρίκους του φετινού ρόστερ, καθώς η αδυναμία τους να ανταποκριθούν στα "θέλω" και στις απαιτήσεις της ομάδας, δημιούργησαν ένα ντόμινο αγωνιστικών προβλημάτων, το οποίο οδήγησε στην εντελώς εκτός στόχων πορεία τον τελευταίο ενάμιση μήνα. 

Ο Αντιδραστικός εξηγεί τους λόγους, που οι δύο συμπαθείς και τίμιοι Αμερικανοί, έκαναν άνω κάτω όλο τον σχεδιασμό.

Πριν ξεκινήσω την σημερινή ανάλυση, να τονίσω/ξεκαθαρίσω δυο πράγματα. Αρχικά στο RedDunker διαβάζατε - από εμένα- συνέχεια στην αρχή της σεζόν, πως η ομάδα δεν χρειάζεται μεταγραφές. Εκ του (άσχημου) αποτελέσματος λοιπόν, προσωπικά εκτέθηκα ναι. Απόλυτα κιόλας. Πίστευα πως το ρόστερ ήταν αρκετό, αλλά εν τέλει δεν ήταν. Το δεύτερο που θέλω να θίξω είναι πως προφανώς, την ευθύνη τη μεγαλύτερη δεν την έχουν οι ίδιοι οι παίχτες, αλλά αυτός που όχι μόνο τους επέλεξε αλλά και τους στήριξε, μην προχωρώντας σε προσθήκες ή αλλαγές, κοινώς ο προπονητής, Γιώργος Μπαρτζώκας. Τώρα με αυτά τα δύο ως δεδομένα, πάμε παρακάτω.

Δύο παίχτες έκαναν "άνω κάτω" όλο τον φετινό σχεδιασμό και το rotation. Αυτή είναι η δική μου άποψη. Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ το ρόστερ κακό, νομίζω πως έχει πολύ καλές προοπτικές, έχει καλή ισορροπία και βάθος, ήταν και είναι ένα project με παρόν και κυρίως μέλλον. Η αδυναμία των δύο Αμερικανών όμως να σταθούν, έφερε τα πάνω... κάτω. Μα δύο BACK UP (βάση αρχικού σχεδιασμού) παίχτες θα μου πείτε φταίνε; Η απάντηση μου είναι... ναι. Παρακάτω θα σας εξηγήσω το σκεπτικό μου.

Οι δύο παίχτες ήταν στο back up rotation αλλά στο σύγχρονο μπάσκετ αφενός δεν υπάρχουν βασικοί και αναπληρωματικοί και αφετέρου οι ρόλοι τους, ήταν εξαιρετικά σημαντικοί και οι θέσεις τους, κλειδιά. 

Ο έμπειρος Τζενκινς, είναι ίσως ο κορυφαίος περιφερειακός αμυντικός πάνω στη μπάλα. Μιλάμε για φοβερό stopper. Ο Μπαρτζω είχε διακρίνει το εκπληκτικό πρόβλημα της ομάδας στην περιμετρική άμυνα, για αυτό και τον επέλεξε. Όμως... Η επιθετική-δημιουργική του ανυπαρξία, είχε καταστροφικά αποτελέσματα στο επιθετικό μέρος του παρκέ. Για να καταλάβετε το μέγεθος του προβλήματος, ο Τσαρλ έχει παίξει και στα 24 παιχνίδια της ομάδας, με μ.ο λεπτών 16.44 και έχει πάρει συνολικά 53 σουτ, κοινώς ΜΟΛΙΣ 2,2 ανά ματς (!), ενώ έχει 3,4 πόντους μ. ο . Επιπλέον στα 24 αυτά παιχνίδια, έχει μοιράσει ΜΟΛΙΣ 19 ασίστ, κοινώς 0.8 ανά ματς. Δεν νοείται η 1η αλλαγή του Σλούκα στα guard να έχει αυτά τα στατιστικά. Πολύ απλά δεν νοείται. Ο Ολυμπιακός με τον Τζένκινς στην πεντάδα ουσιαστικά παίζει με μείον έναν παίκτη, κι έτσι γίνεται υπερβολικά προβλέψιμος και εύκολα αντιμετωπίσιμος από τους αντιπάλους του. Επιπλέον δημιουργείται ντόμινο "έξτρα ρόλων". Ο Σλουκας ουσιαστικά παίζει μόνος του ΟΛΗ ΤΗ ΣΕΖΌΝ και υπάρχουν στιγμές που δείχνει σκασμένος. Ο Σπαν στα 38 του αναγκάζεται να παίζει σαν point guard, έχοντα τον ρόλο, του 2ου δημιουργού στα guard, στον οποίο ξεκάθαρα δεν μπορεί να σταθεί πλέον (οι αντίπαλοι τον παίζουν σκληρά, με full επαφές και double teams και τον περιορίζουν εύκολα). Οι δε Χάρισον και ΜακΚίσικ είναι παίχτες "πλάγιοι" (ο Χάρισον σουτερ, ο ΜακΚίσικ driver), που ναι μεν έχουν το isolation αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να δημιουργήσουν. Ελέω Τζένκινς λοιπόν, έχει επηρεαστεί ΟΛΗ η περιφέρεια και κανείς παίχτης δεν έχει εν τέλει το ρόλο που είχε αρχικά σχεδιαστεί για αυτόν.

Στην δε ρακέτα τώρα, ο Έλις δεν έχει καμία σχέση με τον περσινό. Πέρυσι στα πρώτα rookie παιχνίδια του, έδειξε πως μπορεί να σταθεί με μεγάλη αξιοπιστία στον ρόλο του rim protector center-έναν ρόλο που ανέκαθεν ο Ολυμπιακός αλλά και ο Μπαρτζώκας αρέσκονταν να έχουν. Φέτος όμως τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Ο Ελις ειδικά μετά την περιπέτεια με τον covid πριν τον αγώνα κόντρα στην Μπασκόνια, δεν "επέστρεψε" ουσιαστικά ποτέ. Δείχνει όλη τη σεζόν βαρύς και τελείως έξω από τα νερά του, με το πρόβλημα του να ορίζεται κυρίως σαν ψυχολογικό. Εντός παρκέ αν και επιθετικά δεν είναι κακός (σε 23 ματς έχει 5.5 πόντους μ.ο με 74% δίποντο και 83% βολές, αν και παίρνει μόλις 3 προσπάθειες ανά ματς), αμυντικά ειναι εκτός τόπου και χρόνου, δίνει πανεύκολα φάουλ, ενώ δεν συνεισφέρει καν στα ριμπάουντ (ΜΟΛΙΣ 3.8 μ.ο, αμυντικά  έχει 1.8 μ.ο ...). Επιπλέον και εδώ υπάρχει... ντόμινο, καθώς το μεγαλύτερο βάρος έχει πέσει στον εξαιρετικό αλλα rookie Χασάν Μάρτιν, ο οποίος ειδικά αμυντικά δεν μπορεί να σταθεί κόντρα στους ογκώδης ψηλούς (ρόλος που στον σχεδιασμό ήταν του... Έλις), γεγονός που τον έχει επηρεάσει εμφανώς και τον έχω κουράσει. Δεν είναι βέβαια μόνο ο Μάρτιν, αλλά και ο 5ος ψηλός ο Ζαν Σαρλ τον οποίο παίρνει η μπάλα. Ο Γάλλος ήρθε σαν πασπαρτού στο 4 και στο 5, για να δώσει ανάσες και την αθλητικότητα που έλειπε, αλλά εν τέλει κατέληξε να παίζει μόνο στο "5'' και να τα βάζει με θηρία, ρόλος για τον οποίο δεν κάνει καθώς είναι soft. Άλλο να παίζει στο "5'' περιστασιακά σε small ball σχήματα, άλλο να παίζει ΜΟΝΟ εκεί. Αυτό το γεγονός ουσιαστικά δεν  επέτρεψε ποτέ στον Γάλλο να βρει ρόλο και ρυθμό στην ομάδα.

Συνοψίζοντας, οι Τζένκινς και Έλις δεν" έπιασαν" σε καμία περίπτωση, και καθώς έχουν σημαντικούς ρόλους στο rotation, αυτό επηρέασε και παρέσυρε σαν ντόμινο ολόκληρη την ομάδα, σε κακές επιδόσεις αμυντικά και επιθετικά. Οι δυο Αμερικανοί ουσιαστικά θα μπορούσαν να συνεισφέρουν πολλά σαν τρίτοι όμως guard και center αντίστοιχα, και σε καμία περίπτωση σαν δεύτεροι. Κάπως έτσι, με το βάρος της επιλογής και στήριξης τους στον Μπαρτζώκα, το τονίζω αυτό, η ομάδα δεν μπορεί να παίξει το μπάσκετ που θέλει και που μπορεί βάση του ρόστερ  της, παρουσιάζοντας μέχρι στιγμής σοβαρά και άλυτα κενά...

*Το σημερινό blog, αποτελεί, το συμπέρασμα μου και την βασική αιτιολογία , για την φετινή εκτός στόχων πορεία της ομάδας. Δεν θεωρώ το ροστερ κακό, "υπέρ αμύνομαι" λοιπόν για την στήριξη μου εξ αρχής στο project αλλά ουσιαστικά και παραδέχομαι πως εν τέλει η απόκτηση/προσθήκη παίχτη ή παιχτών και η στήριξη στους Τσαρλς και Οκτάβιους, εν τέλει στοίχισε στην ομάδα.

**Δέκα ματσάκια έχουμε ακόμα και συνεχίζουμε... Η σεζόν έχει ακόμα δρόμο, πάμε να δούμε πως θα αντιδράσει η ομάδα με την πλάτη στον τοίχο μεν, αλλά χωρίς εμφανές στόχο (αρα και χωρίς άγχος) δε... Σε ένα project μακροπρόθεσμο, όπως αυτό του νέου Ολυμπιακού, δεν υπάρχει αγώνας , μέρα, μήνας που να πηγαίνει χαμένος. Η δουλειά άλλωστε με στόχο το παρόν και το μέλλον δεν σταματά ποτέ...